Ik ben vorige week op Warme Truiendag geïnspireerd geraakt door een lezing van Anne-Marie Rakhorst. Ik kende haar nog niet. My loss. Ze was zakenvrouw van het jaar 2000 en is directeur van Search, een internationaal opererend ingenieursbedrijf dat vol inzet op de mogelijkheden en kansen van maatschappelijk verantwoord ondernemen.
Duurzaam gemeentehuis
Het begon al goed. Ze was de eerste persoon, de burgemeester niet meegerekend, die ik vol lof hoorde praten over ons prachtige nieuwe, duurzame, gemeentehuis. Helemaal zonder sarcasme, cynisme of steken onder water. Is ook wel eens leuk. Daarna had ze een gepassioneerde verhandeling van driekwartier die ik onmogelijk kan navertellen. Maar er zijn me wel een paar oneliners bijgebleven. Zo sprak zij over twee belangrijke trends van dit moment:
- van concurreren naar samenwerken
- van bezit naar behoefte
Punt één hou ik van, want ik ben geen vechter en leef voor het harmoniemodel. Ik zit onderhand in zoveel netwerken en samenwerkingsverbanden dat ik de kluts af en toe kwijt raak.
Teveel spullen
Punt twee raakte mij in het hart. Ik word zelf namelijk af en toe horendol van alle spullen. Want als ze kapot zijn en ik ze eigenlijk weg moet gooien, raak ik in de stress. Het bezorgt mij slapeloze nachten als ik een printer/telefoon/vaatwasser/”vul maar in” weg moet doen, alleen omdat er een onderdeeltje kapot is. Want het is duurder om iets te laten maken, dan om iets nieuws te kopen. En ondertussen halen we grondstoffen uit Verweggistan en zelfs die raken langzaam op. Bovendien: wil ik geen lamp, maar wil ik licht. Wil ik geen boek, maar wil ik kennis. Wil ik geen vaatwasser, maar iets of iemand die de vuile vaat voor me wegwerkt. Dit vergeet je wel eens als je in de Flow bladert…
Ontmantelen
Wat nu, als je die printer, stoel of dat kantoorpand niet ziet als een ding, maar als een tijdelijke toepassing van een bij elkaar geraapt hoopje grondstoffen? Dat ook nog eens betrekkelijk gemakkelijk te ontmantelen is. En wat als dit gebruiksvoorwerp niet echt in jouw bezit is, maar je alleen het gebruiksrecht hebt. Nutteloos geworden voor jou? Lever ze weer in bij fabrikant of leverancier. Maar dan wel met de zekerheid dat elk flintertje grondstof opnieuw gebruikt gaat worden. Dat is pas echt duurzaam!
Minder stress
Het mes snijdt aan vele kanten. Hergebruik van grondstoffen maakt mensen minder afhankelijk van landen waar die grondstoffen oorspronkelijk vandaan komen. Het verkleint de afvalberg. En (ook niet onbelangrijk) ik heb minder stress. Duurzaam is niet treurig en zielig, geen “moeten” omdat de omstandigheden je daartoe dwingen, maar juist een kans. Stop het doemdenken en omhels het omdenken: Cradle to cradle. En dat terwijl No Impact Week voor de deur staat. Soms vallen ook alle puzzelstukjes op hun plaats.
p.s. Zo zag mijn No Impact Week er anderhalf jaar geleden uit :). Doe je dit jaar mee?
Pingback: Maatschappelijk Verantwoord - José van Winden Tekstproducties