Gelukt!

Wat ik twee maanden geleden nog niet had durven dromen is nu toch echt gebeurd: Weekendje weg, mijn roman over vijf zussen die een dramatisch weekend weg beleven als al hun geheimen uit komen, is af!

Een week geleden zat ik nog in mijn strakke regime van vroeg opstaan om de eerste meters te maken achter mijn laptop, maar nu ik de deadline gehaald heb, mag ik van mezelf al 5 dagen uitslapen! En dat doe ik dan ook, want zo’n roman is met recht een hele bevalling. Het manuscript ligt nu bij Xander Uitgevers en dingt mee voor de Coffee Company Book Award. Geen idee hoe groot en hoe goed de concurrentie is en dus ook niet hoe ik mijn eigen kansen moet inschatten, maar vooralsnog ben ik er vooral blij mee dat het af is.

Jaren geleden was ik met mijn vriendinnen in een Bed & Breakfast in Balkburg. Een hele luxe, met eigen sauna en hottub in de tuin. In het tuinhuisje aldaar kreeg ik een idee voor een verhaal. Op dat moment had ik net de opleiding Scenarioschrijven voor film en t.v. afgerond, waardoor ik er in eerste instantie vooral een t.v.film of t.v. serie in zag. Maar zoals het gaat met zoveel dingen: je begint ergens aan, wordt tijdelijk gegrepen door een briljante ingeving, maar door alle beslommeringen van alle dag raken deze ideeën en plannen naar de achtergrond.

Om mezelf te dwingen door te gaan met schrijven, begon ik in 2010 een blogfeuilleton. Zoals je daar kunt zien,  lukte het me de eerste maanden nog wel om regelmatig nieuwe blogs te plaatsen en op die manier verder te schrijven aan het verhaal. Ik mocht daarnaast zelfs een keer voorlezen uit eigen werk tijdens een culturele middag en kreeg daar hele positieve reacties vanuit de zaal. Maar uiteindelijk zat na een een jaar de klad er toch wel een beetje in. Toch keerde ik iedere keer weer terug naar het oorspronkelijke verhaal: vijf vrouwen een weekend samen in één huis, met allen een eigen geheim.

In 2011 had ik een heel leuk gesprek over wat toen filmplan Weekendje weg geworden was, met twee gerenommeerde regisseurs tijdens een speeddatemiddag van het Nederlands Filmfestival in Utrecht. De feedback die ik daar kreeg, zorgde er toch weer voor dat ik toch weer een beetje verder ging. Weekendje weg was nog springlevend, maar verdween alleen af en toe in de ijskast. In 2012 mocht het er weer even uit toen ik voor het eerst meedeed aan de National Novel Writing Month (NaNoWriMo). Een oefening in discipline die best leuk uit pakte, zoals je hier kunt lezen.

Dat trucje herhaalde ik in 2013. Ik wist het verhaal nagenoeg af te krijgen. Waarna ik het manuscript aanmeldde voor de Nieuwe Schrijversprijs van Free Musketeers. En daar prompt op de longlist belandde! Om mee te kunnen doen voor de shortlist en uiteindelijk voor de hoofdprijs, moest ik een contract tekenen waarmee ik voor drie jaar de uitgeefrechten bij de betreffende uitgever zou leggen. Dat zag ik niet zo zitten, omdat ik nog steeds met plannen voor film of t.v. rondliep en die wilde ik bij succes van het boek toch niet laten lopen.  En wat ik graag wilde, namelijk een goede redacteur die kon helpen het boek beter te maken, was niet inbegrepen bij de prijs. Vandaar dat ik Weekendje Weg buiten mededinging plaatste.

Ik besloot actiever op zoek te gaan naar feedback en zo kreeg ik in het voorjaar van 2014 uitgebreid commentaar op het boek van een collega-schrijfster. Dit ging over technische zaken als: hoe noteer je een dialoog nu precies en hoe doe je dat met gedachten, tot een hele belangrijke: kies een perspectief en wees daar consistent in. Dit werd nog een lastige klus. Ik wilde namelijk graag alle vijf de zussen aan het woord laten over het weekend, ze hun eigen beweegredenen laten overbrengen naar de lezer. Maar dat moest dan wel geclusterd in hoofdstukken. Binnen een hoofdstuk van perspectief wisselen (zoals ik in de oorspronkelijke versie had) is voor lezers heel vermoeiend en rommelig.

In mei 2014 begon het gestoei met perspectief. Mijn volgende NaNoWriMo verschoof van november naar december 2014 en wederom wist ik een heleboel werk te verzetten. Het belangrijkste was dat ik nu echt een einde in mijn hoofd had. Een ontknoping waarvan ik de beelden zo voor me zag, maar hoe zet je die op papier? Na een heel heftig begin van 2015, waarin een toneelstuk van mijn hand en zware mantelzorgperikelen om voorrang streden, stuitte ik begin februari op de oproep van Coffee Company  en Xander Uitgeverij voor debuutromans. Toen was het tijd voor de eindspurt: in drie weken tijd van 42.000 naar 60.000 woorden en daarnaast een laatste eindredactie van het hele script was nog best een uitdaging.

Maar ik heb het gehaald! Het is gelukt!!