Onze oudste is vandaag aan zijn derde dag op het VWO begonnen. Een echte brugpieper is het. Die me keer op keer verbaasd doet staan. Hij zet zijn wekker, komt ruim op tijd uit bed, gaat zelfs douchen (!) en maakt nog voor ik beneden ben zelf zijn brood klaar. Ik weet nog dat mijn broer dat een paar jaar geleden over zijn eigen zoon zei en dat ik dacht: dat ziet ik hier nog niet gebeuren. Maar toch, het gebeurt, right under our noses, zoonlief wordt zelfstandig!
Doorbroken mythes
Ik vind het een prachtige tijd. Ook omdat ik me opeens heel veel dingen herinner van mezelf van vroeger. Hij gaat naar dezelfde school als ik 30 jaar geleden en ook al is er in die tijd volop verbouwd en zijn er nog maar weinig bekende namen in het lerarenkorps, het gevoel blijft hetzelfde. Mythes worden doorbroken: dacht ik altijd dat ik een rot jaar had in de brugklas, nu ik eerlijker op terugkijk, valt dat eigenlijk reuze mee. Spannend was het natuurlijk wel en die jongens in de klas waren ontzettend kinderachtig, maar verder vond ik het heerlijk om mijn eigen weg daar te vinden.
Boterham met gebakken ei
Er zijn wel twee grote verschillen tussen mijn zoon en mij. Ik kreeg twee keer per week gebakken eieren mee in een plastic zakje (heerlijk, dat zompige brood in de pauze!), zoonlief houdt het bij zelfgesmeerde boterhammen met chocoladepasta. En… ik had een schurfthekel aan gym. Turnen kon ik als de beste – ik was ondanks mijn propperige gestalte de lenigste van allemaal – maar dat telde natuurlijk niet bij schoolgym. Het ergste was het warmlopen. Drie rondjes om het hele sportveld. Tegen de tijd dat ik bij het eindpunt arriveerde, was de les al bijna voorbij en kon ik aan de beademing. En daarna het kiezen van de teams voor hockey, softbal of handbal. Altijd laatste. Wat een drama. Voor zoonlief niet. Die had op de lagere school een 8,5 voor gym en is dolblij dat hij dat nu, naast de 2,5 uur voetbaltraining nog 2 uur de wei in mag.
Start to run
Maar dit jaar is alles anders. In de zomervakantie is een groot wonder geschied: mama rent. In het begin nog in het donker, in het buitengebied, met een grote zonnebril op, maar na zes weken looptraining van Evy Gruyaert loop ik trots zwaaiend en groetend door de bebouwde kom. Man, wat voel ik me er goed bij! Nog maar twee weken en dan zou ik vijf kilometer achter elkaar moeten kunnen lopen. En ik begin te geloven dat dat gaat lukken!
Voor onze oudste is een nieuwe periode aangebroken, maar voor zijn moeder blijkbaar ook. We gaan ervoor!