Ik ben een onmogelijk mens om een leuk, spontaan leven mee te hebben. Ik heb namelijk een hekel aan “gedoe”. Op vakantie gaan? Leuk! Maar wat nemen we mee, waar gaan we naartoe, hoe gaan we… Wat een gedoe! Een avondje uit? Leuk! Maar wie vragen we als oppas en hoe laat, wat gaan we doen, wie rijdt er terug? Wat een gedoe! Boodschappen doen. Lijstje maken, boodschappen in het winkelwagentje, boodschappen uit het winkelwagentje, boodschappen opruimen…Wat een gedoe! Koken. Wat is lekker, wat is gezond, wat moet er op, omdat het bijna de koelkast uitloopt…Wat een gedoe! En dan komt daar nog bij dat als ik ergens langer over na denk ik overal beren op de weg zie. Daarom neem ik me voor om maar zoveel mogelijk direct ja te zeggen. Daarna komt alle “gedoe” en “kan ik het wel?” stress wel.
Zo was ik gevraagd om voor te lezen uit eigen werk tijdens een culturele middag. Ja, zei ik. Want enig exibitionisme is mij nu eenmaal ook niet vreemd en bovendien wil ik graag meer volgers (dan 1, ikzelf) op mijn blogs. Maar ja, dan komt het moment dichterbij dat je echt “in the picture” komt te staan. Waarom doe ik dit??? En natuurlijk is het, op het moment dat je waar dan ook mee bezig bent, of het nu spelen is met een concert, of zingen, of voorlezen, of naar een netwerkbijeenkomst, of zelfs maar op vakantie gaan, altijd leuk. “Mag ik nog een keer?,” denk je op het moment dat het voorbij is. En dus….zeg ik de volgende keer gewoon weer ja!