I don’t think there is anything worse than ordinary
Waarom ben ik zo geraakt door beide films? Waarom is er zoveel sympathie voor Lester in American Beauty en Sarah in Little Children? Omdat we allemaal af en toe op zoek zijn naar (Lester verwoordt het mooi) “the job with the least responsibility”. Gewoon maar een beetje aanklooien. Niet verantwoordelijk voor jezelf, niet voor kinderen, echtgenoot, huisdieren of ouders. Laat iedereen het even lekker zelf uitzoeken. Ik stop mijn vingers in mijn oren, bind mijn blinddoek weer voor en ga lekker mijn eigen gang alsof de rest van de wereld er niet is.
Dit is ook wel het juiste moment om dit te denken. Ik ben moe en verschrikkelijk verkouden. Het huis is een puinhoop, er ligt een berg wasgoed, mijn orderportefeuille is nagenoeg leeg. En het werk dat ik wel te doen heb, daar heb ik net even geen zin in. Gewoon even los van alles, dat is alles wat ik wil. Misschien een zonvakantie, all-inclusive, een avontuurtje (maar dan wel iets waar ik niets voor hoef te doen), maar eigenlijk red ik me ook wel op de bank onder een dekentje met een paar goede films over volstrekt onverantwoordelijke mensen, die liegen en bedriegen, maar waarmee het wonderlijk genoeg, voor het gevoel, goed af loopt.
Lester maakt de juiste keuze door (spoiler alert!!) zich uiteindelijk niet vergrijpen aan het vriendinnetje van zijn dochter. Hij wordt hiervoor beloond door een heel kortstondig, maar overweldigend geluksgevoel: “I am great”. En de twee overspeligen in Little Children gaan er uiteindelijk niet samen vandoor. Waarom is dit laatste dan toch een happy end? Het is niet bepaald een sprookjesachtig einde. Nee, maar wie gelooft er in het Lang en Gelukkig van sprookjes.
De echte afsluiting van American Beauty is verschrikkelijk treurig, maar wat je bij blijft is dat korte geluk van de ongelukkige huisvader, zijn gezichtsuitdrukking, zijn catharsis.
Don’t let it bring you down, it’s only castles burning
(Neil Young/Annie Lennox)