Schoon genoeg – 48 hr Rotterdam

Wraak is Smetteloos -Een film in het kader van 48 hour Rotterdam

Benieuwd naar het eindresultaat? Schoon Genoeg vind je hier: Schoon Genoeg, een 48 hour film

Het is zaterdagmiddag 14.45 uur. We zijn bijna halverwege het 48 hour project in Rotterdam. Project? Een avontuur zou ik het willen noemen. Urenlang intensief met elkaar, materiaal, emoties en verhalen in de weer. Met een team, waarvan ik tot twee weken geleden slechts één persoon persoonlijk kende en een tweede persoon enkele jaren slechts virtueel. Nu lijkt het alsof we al een eeuwigheid met elkaar samenwerken.

Hoe het begon

Aan het begin van de zomer van 2016 vraagt Walter Brokx, die een videoproductiebedrijf in Maassluis heeft, mij of ik het leuk zou vinden met hem een 48 hour film te gaan maken. Het betreffende weekend heb ik nog vrij, dus ik hap snel toe. Het vorige filmavontuur (48hr Cinekid) is inmiddels bijna drie jaar geleden en ik bewaar daar hele goed herinneringen aan, dus ik wil graag weer! Nog tijdens de Zomerfeestweek (een begrip in Schipluiden) maak ik kennis met zijn concullega Boris Claassen in Rotterdam. De derde musketier, Robert Monster, is op vakantie, maar we kunnen die avond gelukkig wel al direct twee acteurs aan het team toevoegen. Met nog maar twee weken te gaan tot het filmweekend begint de tijd ook wel te dringen. Met dank aan Facebook, ieders eigen netwerk en enthousiasme krijgen we het team net op tijd compleet. Een deel ervan ontmoet ik tijdens een teamborrel een week voorafgaand aan het betreffende weekend bij Fellini in Rotterdam. De kennismaking met Wijnand, Robert, Madelon, Rolph en Joey is veelbelovend!

Het weekend van de waarheid

Walter heeft een hoofdkwartier op stand georganiseerd: het business center van het WTC in Rotterdam. Een strakke flexwerklocatie, middenin de stad, vlakbij de kick-off plek: LantarenVenster. Op vrijdagmiddag 26 augustus word ik heel luxe thuis opgehaald door opnameleider Wijnand Krabman. We hebben geen cateringteam, dus neem ik voor de zekerheid een campingkoelkast, thermoskannen en dergelijke mee in zijn pick-up. We nemen we onze intrek, inclusief slaapzakken, verschoning, snacks en heel veel filmapparatuur in de vergaderruimte. Even settelen, wat boodschappen doen en Chinees halen met productie-assistente Kamila Sikorska en dan wachten op de exacte opdracht. Die middag maak ik ook pas kennis met ambitieuze tweede schrijver en editor Jan Hendrik. We zullen de komende twaalf uur intensief met elkaar samenwerken.

De opdracht

De grap van het 48 hour project is dat alle filmteams met een aantal verplichte elementen aan de slag moeten. Deze worden op de kick-off om 19.30 uur pas bekend gemaakt. Daarnaast trekt ieder team een genre uit de hoge hoed. Het is bidden en hopen dat dat niet “musical” is. Wij hebben geluk en mogen aan de gang met Dark Comedy of Mystery. Beide genres zijn wat moeilijk te definiëren, maar schrijftechnisch vormen ze een hele leuke uitdaging. We hebben een voorkeur voor de combinatie van grappen met een duister randje. Als het goed gedaan wordt, levert dark comedy meesterwerken op als “Inglourious Basterds, Little Miss Sunshine, Fargo”. We kiezen dus voor dark comedy en de lat leggen we hoog.

Ook de verplichte onderdelen (personage: Peter/Petra de Reuver, trainer, prop: elastiek en zin: “het antwoord is ja, maar wat is de vraag”) leveren niet direct een probleem op, wel stof tot nadenken. Met een deel van de crew (producent, regisseur, schrijver, editor, opnameleider, productie-assistente en runner) proberen we al brainstormend die avond tot een goed uitgangspunt voor een verhaal te komen. Kabouters, deuren, dodelijke apps, van alles komt er voorbij. Maar pas als we de filmlocatie hebben bepaald (kantoor, natuurlijk! Wel zo gemakkelijk als het ook ons HQ is) en ik een brainwave krijg, ontstaat het verhaal als het ware vanzelf. We hebben er vooraf al een hoop lol om: vernederde schoonmaaksters nemen op eigen wijze wraak op hun seksistische werkgevers.

Het echte schrijven

Het verhaalidee staat om 22 uur en dan lijkt het alsof we al zo goed als klaar zijn. We hoeven tenslotte alleen nog maar de dialogen en acties uit te werken. Met mijn medeschrijver trek ik mij terug om het script te schrijven. De uren vliegen voorbij. Tegen enen kan ik mijn ogen al bijna niet meer open houden. Er staat nog niet veel tekst op het scherm, maar in mijn hoofd gebeurt van alles. De koffie houdt me wakker en het gebrul van Jan Hendrik, die erg om zijn eigen grove dialogen moet lachen, ook. We werken ieder aan een scène, een absurd sollicitatiegesprek, en dat werkt erg goed. Het begint al licht te worden als we eindelijk het gevoel hebben dat het klaar is. Niet perfect, dat kan niet als je geen tijd hebt voor reflectie, maar wel werkbaar. Het script van zeven en een halve pagina gaat naar de cast en de crew (alles via een gesloten groep op Facebook), zodat ze het gevoel krijgen voor het verhaal. De componist, Marc van der Meulen, gaat het gebruiken als uitgangspunt voor de filmmuziek. Producent en regisseur gaan zitten voor een shotlist. En ik ga liggen op een van de grote banken, heb moeite om mijn rust te vinden na alle hectiek en cafeïne, maar val uiteindelijk toch in slaap. Als ik een kleine twee uur later weer wakker wordt, is het filmen al in volle gang.

De opnames

Ik heb heel veel bewondering voor zowel cast (toneelspelen is toch nog een puntje op mijn bucketlist) als crew. Walter, Boris, Wijnand, Ron en Robert zijn de hele nacht doorgegaan met de voorbereidingen voor de opnames. Camerastandpunten zijn bedacht en stellages zijn geconstrueerd. Ze hebben net zo weinig geslapen als ik, misschien nog wel minder, maar ze gaan op de draaidag stug door met filmen, analyseren, licht en camera’s instellen, sets aankleden. Er is voor mij nu niet veel meer te doen dan een beetje helpen met de catering, maar ik wil er toch zoveel mogelijk bij blijven. Niet bij alle opnames zelf (ik zie liever de uiteindelijke montage) maar wel langs de zijlijn. En dus probeer ik de ervaringen in een blogbericht te vangen.

It’s a wrap!

Er zijn kritieke momentjes op zaterdag: een harde schijf die nog geformatteerd moet worden, een geluidstrack die mist, maar eigenlijk lost alles zich wel weer op en lopen we prima op schema. We willen graag voor 18 uur klaar zijn met filmen. Dat is wel behoorlijk ambitieus. Als we voor het donker wordt alles maar op film hebben, kunnen we heel tevreden zijn. Hoewel iedereen in de loop van de middag moe wordt, blijft de sfeer fantastisch. Om 19.30 uur komen de pizza’s en gaat alle apparatuur terug in de koffer. It’s a wrap! Een grote buiging voor de cast, catering en opnameleiding. Maar de film is nog niet klaar! De beurt is nu aan de montage en afwerking.

Al het goede komt in drieën

Een film wordt eigenlijk drie keer gemaakt.

Eerst in het hoofd van de schrijver, die probeert het verhaal zo duidelijk mogelijk in een script te vangen, compleet met dialogen en weergave van de actie. (vrijdag 19.30 uur tot zaterdag 6.30 uur)

Vervolgens neemt de regisseur het stokje over. Die verdeelt scènes in shots en camerastandpunten, geeft leiding aan de acteurs en houdt camera, licht en geluid in de gaten. Hij maakt hiermee zijn eigen verhaal op film. (zaterdag 7.00 uur tot 19.30 uur)

Uiteindelijk is het de editor die (meestal samen met de regisseur) de beste takes kiest en alle losse stukjes zo goed mogelijk aan elkaar monteert. Zo worden uren aan opnamen teruggebracht tot een film van een paar minuten. (zaterdag 19.30 uur tot zondag 6.30 uur)

In elk van deze fases kan iets gebeuren waardoor het een compleet ander verhaal wordt. Gelukkig werken we vanaf het begin nauw met elkaar samen, waardoor dit niet te verwachten valt. Maar loslaten is als scenarioschrijver toch echt noodzakelijk om niet gek te worden.

Groggy

Op zondagmorgen is de ruwe montage klaar. We hebben nog 12 uur de tijd om het af te werken. De muziek, die er speciaal voor gecomponeerd is, wordt toegevoegd. De kleuren worden bijgewerkt en het geluid wordt goed afgemixt. En pas na het renderen is het echt een mooi geheel. (zondag 6.30 uur tot 18.30 uur) Op dat moment ben ik al lang weer thuis. Zaterdagavond slaap ik zelfs alweer in mijn eigen bed. De hele zondag ben ik groggy en alleen maar in mijn hoofd met de film bezig, al kan ik er helemaal niets meer aan doen. Hoe zal het worden? Klopt het allemaal? Kunnen we op tijd inleveren? Maar ook alle gesprekken met cast- en crewleden spoken door mijn hoofd. Er zijn veel verschillende raakvlakken die ervoor zorgen dat ik me snel verbonden ben gaan voelen met nagenoeg ieder lid van het team. Maar in mijn hoofd is het één grote chaos geworden.

Af!

Op zondagavond komt om een uur of zeven het verlossende bericht. Het is gelukt! De film is af en ligt bij de jury. We doen echt mee! Tot mijn verrassing krijg ik alvast een preview van de film en hij is nog leuker en beter dan ik in mijn hoofd heb. Ik ben zo trots op ons, als team! Nu maar hopen dat ook buitenstaanders Schoon Genoeg weten te waarderen. En ook al is dat niet zo? Dan heb ik alsnog een geweldig avontuur beleefd, gelukkig weer eens een filmscript geschreven en…  negentien hele leuke en talentvolle mensen toegevoegd aan mijn netwerk. En dat maakt zo’n 48 hour project al heel erg de moeite waard!

Team Exception bestaat uit (in willekeurige volgorde):

1. Walter Brokx – de onverstoorbare, wiens wilde verhaalideeën allemaal zijn blijven liggen voor een volgend project
2. Boris Claassen – de bindende factor met een absoluut gehoor
3. Robert Monster – de leider, enthousiast omarmer van het verhaal
4. Wijnand Krabman – de meedogenloze bewaker van script en tijd
5. José van Winden – de verhalenverteller
6. Jan Hendrik – de gepassioneerde perfectionist
7. Kamila Sikorska – de ontzorger, inzetbaar op elke plek voor of achter de camera
8. Marc van der Meulen – de muzikale sfeerverhoger
9. Paul Snijder – de beeldmaker, op zoek naar de beste hoek
10. Rowin Carrilho – de lange arm van het geluid
11. Ron van der Lugt – de energieke manus van alles
12. Mischa Koorneef – de vastlegger van unieke momenten
13. Tzetzi Lazarov – de kleurartiest
14. Katia Bergsma – de positieve snoetenpoetser
15. Anoup Chowhari – de reclamemaker
16. Madelon Schoenmaker – de vamp
17. Irene de Gussem – de ultieme verleidster
18. Joey Blangé – de ambitieuze student
19. Rolph Spoorendonk – de dubieuze turntrainer
20. Mark Dijkstra – de directeur, waar het eigenlijk allemaal om draait…