Aflevering 26 al van onze Bakker van Winden blogreeks. We zijn dus al een half jaar bezig met babbelen over schrijven en alles eromheen! Wat denk je? Gaan we nog even door?
Ik had een discussie met echtgenoot over hoe lang onze kinderen nog thuis zouden wonen. Ik vind het gezond als ze ergens tussen hun 20e en 25e hun boeltje naar elders verhuizen. De jongste is pas 12, dus we hebben nog even, maar manlief dacht er toch anders over. Hij zag zichzelf ons huis wel verbouwen tot een soort appartementencomplex met voor ieder een eigen etage. Daar gaat mijn tiny house, dacht ik. (Ik ga trouwens voor een klein huisje met vrij uitzicht en een cottage garden, in plaats van een flatje boven de winkels, zoals jij verkiest. Wat fijn dat we niet in alles op elkaar lijken!)
Nooit meer weg
Ik moet bekennen: ik heb de slechte eigenschap direct in de stress te schieten als ik mijn verwachtingen moet bijstellen. In dit geval zag ik onze bloedjes van kinderen tot aan hun pensioen in hotel Moeders bivakkeren. Het zweet brak me uit. Het bracht herinneringen naar boven van toen een vriend tijdens het kraambezoek voor onze oudste opmerkte: “Nu gaat hij nooit meer weg.” Help! Ik probeer me maar niet te veel op de toekomst te richten. En dat ik niet van het plannen ben, heb ik al eerder gezegd. Er komt toch altijd wel weer wat tussen.
Geen grip
Dat was vorige week weer even heel duidelijk. De tijd stond even stil, toen ik met mijn schoonfamilie het afscheid van mijn schoonmoeder voorbereidde. Op zo’n moment is er geen ruimte in je hoofd voor andere dingen. Je richt je op de praktische zaken rondom een begrafenis, maar het is ook een tijd om terug te kijken. Ik hou graag grip op het verleden, wil, op het obsessieve af, onthouden wanneer ik waar was, met wie, waarom en hoe ik me toen voelde. Mijn schoonfamilie is heel anders. Herinneringen zijn mooi, maar het geeft niet als je iets niet weet. Wat een verademing! Misschien hoef ik me dan toch niet schuldig te voelen dat de meeste vragen in het boek “Oma, vertel eens” niet zijn beantwoord.
Hoe sta jij erin? Heb jij een olifantengeheugen voor leuke, maar ook vervelende dingen? En gebruik je dat in jouw verhalen?
Bakker van Winden is een ouderwetse briefwisseling tussen José van Winden en Alice Bakker, maar dan in een modern digitaal jasje. De penvriendinnen laten met liefde iedereen meegenieten van hun wel en wee. Ze schrijven over het schrijven en het ondernemen. Bakker van Winden snijdt ze dik en bakt ze bruin!