Het begon met een telefoontje op 1 februari 2018. Ik was aan het werk in Het Raadhuis, mijn favoriete flexplek in Schipluiden en werd gebeld door Ria, directiesecretaresse van een internationaal bedrijf in diervoeders in Amersfoort. Ik had nog niet eerder van dat bedrijf gehoord en moest direct aan mijn vader denken: hij was bedrijfsleider bij een mengvoederbedrijf, vergelijkbaar, maar op ‘iets’ kleinere schaal. Ze vroeg me of ik een toneelstuk zou kunnen schrijven voor het bedrijf, om een belangrijke tweejaarlijkse conferentie wat op te leuken. Ze hadden me gevonden door het bericht op mijn website over Geen melk zonder mest.
En toen kwam het gekke: ik zei ja. Ik zei gewoon ja. Natuurlijk kom ik praten over dit idee. Het lijkt me een geweldige uitdaging.
Nog geen vijf maanden later staan er vijf medewerkers van het bedrijf voor het eerst op het toneel van een echt theater en spelen ze de sterren van de hemel. Waanzinnig, toch? Er ging nogal wat aan vooraf, dat is waar.
Nieuw avontuur
Het hele project is zo verweven met heftige gebeurtenissen uit mijn privéleven dat ik ze niet kan weglaten. Een van mijn zussen was al een jaar heel ernstig ziek, maar sinds begin 2018 ging ze hard achteruit. En op 8 februari stierf mijn schoonmoeder. Zo zat ik op 15 februari, de dag na haar begrafenis, in de trein naar Amersfoort voor de eerste kennismaking. Het was geen ‘sollicitatiegesprek’, ik hoefde mezelf niet te bewijzen aan de CFO van het bedrijf. Het was een uitwisseling van wat zij met dit stuk wilden bereiken en of ik daar wat mee zou kunnen. Mijn ja zou de start van het project betekenen. Daarnaast was het een belangrijke kennismaking met Wim, de projectleider van het hele verhaal. Ik verliet vol vertrouwen en met een grote grijns het moderne kantoorpand. Een nieuw avontuur ging van start!
Buiging voor Paul Verhoeven
Stap een: zoek en vind een regisseur, om mee te kunnen sparren en de verantwoordelijkheid mee te kunnen delen. Lang leve Facebook en de contacten die ik heb overgehouden aan het Entertainment Experience project (buiging naar Paul Verhoeven: ik ben dan nog niet doorgebroken als scenarist, het filmproject is al jaren een verbindende factor). Via via kwam ik uit bij Nienke. We hadden direct heel erg leuk contact, maakten samen een offerte, die vervolgens zonder problemen werd goedgekeurd. En toen kreeg ik het benauwd. Ik had wel al een soort opzet bedacht, maar inmiddels was het begin maart en de tijd begon te dringen. Om echt te kunnen schrijven moest ik eerst kennismaken met de acteurs. En die afspraak liet op zich wachten.
Rode draad
Op 8 maart ontmoette ik de projectleider in de brasserie van de Golfbaan Delfland. Die week hoorde ik ook dat mijn zus niet meer behandeld kon worden en zou verhuizen van ziekenhuis naar hospice. Het was lastig om me op diervoeders te concentreren, maar ook fijn om even met andere dingen bezig te zijn dan het naderende afscheid. De week erna schreef ik een opzet voor het toneelstuk. Het zou een onderdeel zijn van een drie uur durende conferentie. Scènes zouden worden afgewisseld door quizvragen en korte presentaties. Het thema: Key account management. De rode draad door het geheel was een verkoopdeal met een megabedrijf in het buitenland. Een gladde verkoper maakt afspraken over leveringen die nauwelijks kunnen worden nagekomen en geeft kortingen om de grote klant te kunnen binnenhalen. Hij komt daardoor in conflict met de collega’s van andere afdelingen binnen het bedrijf en brengt de winstgevendheid van de deal in gevaar. Grote vraag is uiteindelijk: “Was it all worth it?”
Dilemma
Een week later zou ik eindelijk spelers en regisseur ontmoeten. Mijn zus was inmiddels nauwelijks nog aanspreekbaar. Ik zou direct na mijn afspraak in Amersfoort doorreizen naar het hospice in Middelburg. De nacht van 15 op 16 maart deed ik geen oog dicht. Het dilemma spookte maar door mijn hoofd: als ik deze afspraak in Amersfoort zou afzeggen, kwam het project in gevaar. De spelers hebben drukke agenda’s, de helft reist de hele wereld over, dus een nieuwe afspraak maken is een crime en de tijd begon te dringen. Maar aan de andere kant voelde het niet goed om pas laat in de middag bij mijn zus aan te komen. Uiteindelijk hakte ik ’s morgensvroeg de knoop door en meldde ik me af bij regisseuse en projectleider. Tot mijn grote opluchting ging hun afspraak zonder mij door (ook al had de regisseuse net zelf een begrafenis achter de kiezen) en kreeg ik na afloop uitgebreide input voor het stuk. Zodat ik echt aan het schrijven kon. Met wat vertraging, dat wel. Want op die 16emaart overleed mijn zus en stond de tijd een week lang stil.
In een flow
In de laatste week van maart schreef ik de eerste versie van het script. Inhoudelijk was me heel veel aangereikt. Gelukkig, want ik weet niets van bedrijfsvoering en over procurement, finance, planning en pricing kun je me alles wijs maken. Mijn taak was om de droge informatie te dramatiseren, karakters te ontwikkelen, kortom er een verhaal van te maken. Het was een bijzondere ervaring. Zonder problemen en aarzelen vloeide de ene na de andere Engelse dialoogzin uit mijn spreekwoordelijke pen. Dit resulteerde in een toneelstuk in zes scènes, waarbij het ‘deep shit point’ aan het einde van scène drie zou vallen, vlak voor de koffiepauze. Op 6 april spraken de spelers de zinnen uit. Teksten waarvan ik zelf soms het fijne niet begreep, bleken voor hen dagelijkse kost te zijn. Er hing een hele ontspannen sfeer en ik kreeg veel goede feedback op het script. Weer ging ik vol vertrouwen en met een geïnspireerd hoofd terug naar huis om te herschrijven voor de volgende meeting.
In kannen en kruiken
Wim was een geweldige projectleider. Alles dat besproken werd, werd ook direct geregeld. Zo was er al snel een optie genomen op een klein theater in Amersfoort voor de voorstelling. Ideaal, omdat dan alle techniek direct voorhanden is. Kostuums werden direct geregeld, props, muziek, een powerpoint voor alle achtergronden, iemand die de hele ochtend zou filmen. Op 13 april was al veel in kannen en kruiken. Mijn belangrijkste werk zat erop. Ik zou tijdens de voorstelling de techniek assisteren bij het bedienen van de powerpoint presentaties, maar verder lag het nu in handen van de regie. Nienke zou met Wim een bezoek brengen aan het theater om afspraken te maken over de techniek. Ik kon met een gerust hart twee weken op vakantie. Dacht ik.
Alles komt goed
Het was 9 mei, ik genoot nog even van het prachtige Toscane toen ik bericht kreeg van de regisseuse. Er was inmiddels privé zoveel voorgevallen dat ze gedwongen werd om rust te nemen. Balen, want we waren een goed team samen en waar vind ik zo snel weer een regisseur, krap zeven weken voor de voorstelling? Mijn motto dit jaar is: alles komt goed. Dat klinkt misschien wat cru. En natuurlijk komt niet alles goed op de manier zoals je het graag zou willen, maar toch… don’t panic, er komt vast weer een oplossing. En ja, ik vond een vervanger in Liesbeth, docente Engels, maar ook ervaren regisseuse die toevallig een sabbatical had en daardoor tijd om hier zo plotsklaps in te springen. Een week later besprak ik het project met haar aan mijn keukentafel (in de kamer die zeventien jaar geleden nog hun kamer was). Ze reageerde direct enthousiast. Er was alleen een dingetje: de eerstvolgende repetitie kon ze niet. Op 17 mei mocht ik daarom mezelf bewijzen als regisseur. De spelers speelden nog met tekst in de hand, maar bleken het stuk gelukkig wel al aardig in het hoofd te hebben. Ze hadden al goed hun best gedaan en, belangrijker, waren nog steeds enthousiast.
Businessmodel
De afspraak met het De Lieve Vrouw theater werd verschillende keren verzet, maar uiteindelijk stonden Wim, Liesbeth en ik op 7 juni toch op het toneel. Ook deze kennismaking wekte vertrouwen en enthousiasme. Wat een voorrecht om op zo’n creatieve en professionele manier te mogen werken! En ook de samenwerking met Liesbeth was heel prettig. Tijdens de koffie op het terras voor het theater in het prachtige historische centrum van Amersfoort fantaseerden we al over een nieuw businessmodel. Er zijn vast nog wel andere bedrijven die eens iets anders willen dan een ochtend vol presentaties?
Stilte voor de storm
In de tweeëneenhalve week daarna, waarin nog hard werd gerepeteerd, was het stilte voor de storm voor mij. Ik hoefde niets anders meer voor te bereiden dan een overnachtingskoffertje. Want ook dat werd voor ons geregeld: een overnachting tussen generale repetitie en voorstelling, in een zakenhotel bij alle andere conferentiegasten. Een halve week voor de voorstelling bedachten we ineens dat we nog iemand voor de schmink nodig hadden. Een nieuwe zoektocht werd gestart en voor het weekend succesvol afgesloten. Via via kwamen we aan een actrice uit Amersfoort die ook kon schminken. Ze zou op dinsdag om 7.15 uur bij het theater zijn.
Zonovergoten
Op maandagmiddag 25 juni was het eindelijk zover. De wandeling van station naar binnenstad was, zoals gebruikelijk elke keer als ik naar Amersfoort kwam, zonovergoten en voelde als vakantie. Om 13 uur kwamen Liesbeth en ik aan bij Filmtheater De Lieve Vrouw om de technische doorloop voor te bereiden. Floormanager en technicus Niels was onze rots in de branding. Weer zo iemand die alles in de smiezen heeft, zonder morren dingen herstelt die iemand anders verknoeid heeft of is vergeten door te geven. Iemand die vertrouwen uitstraalt, alles over techniek weet, maar ook nog even koffie en eten regelt. Een feest om mee te werken.
A kind of magic
Om drie uur kwamen de spelers. Ze waren even stil en diep onder de indruk van het theater. Het is een magische plek. Daarna was het voor hen vooral veel wachten, en wachten, en wachten. Maar ze hielden moed en zin. De technische doorloop verliep voorspoedig, licht en geluid werden ingesteld en geprogrammeerd en om zes uur stond voor ons het eten klaar in het theatercafé. Even frisse lucht happen in een stad die zelfs op maandagavond gezellig is. En toen nog een keer het hele toneelstuk doorspelen, inclusief een stukje Q&A/Quiz en presentatie, om de overgang tussen twee laptops te testen. De techniek ging goed, changementen werden definitief afgesproken, spelers kwamen nog meer in hun rol en om 21 uur vonden we het genoeg geweest. De laatste dingen werden gecontroleerd en klaargezet. Lekker op tijd. Dachten we.
Hoge hakken
Toen bleek dat het hele gebeuren op 26 juni niet om 9 uur zou beginnen, maar dat de CFO om half 9 al een openingsspeech zou doen. Tussen 8 uur en 8.15 uur zouden de gasten per tuktuk in het theater arriveren. Een half uur minder voor het schminken, testen van de headsets, klaarzetten van de spullen en ontbijt. Goed, er was niets aan te doen, we gingen ervoor. Wekker op kwart over zes, tien voor zeven op hakken lopen naar het theater, alsnog verdwalen in de hobbelige kronkelstraatjes en dan in het theater merken dat de quiz het niet doet. Ook dat werd weer opgelost. Testen van de overgangen, changementen nog een keer doorspreken, heel snel schminken, vlug een boterhammetje uit het ontbijttasje van het hotel (wat een uitkomst), handen schudden met belangrijke gasten en uiteindelijk ging de trein om half negen rijden en was er geen houden meer aan. Het tempo zat er zo goed in, dat de welkome koffiepauze een kwartier eerder kwam dan gepland.
Opgelucht en trots
Ik heb weinig van het stuk zelf meegekregen. Af en toe werd er gelachen of gegniffeld, dat was fijn! Ik zat geconcentreerd met mijn vinger op de pijltjestoets van de laptops en keek tussen een kier van het gordijn door op een klein stukje toneel. Het was goed zo. Mijn tekst was mijn tekst niet meer, maar daar waar die hoorde, bij de spelers. Wat waren Hay, Miranda, Jasper, Geert en Wim opgelucht en trots toen alles voorbij was. Zo mooi om te zien hoe ze uit hun comfortzone waren gekomen. Niet geheel vrijwillig, nee, maar achteraf blij dat ze het gedaan hadden. Ik ben trots op iedereen die aan dit mooie project heeft meegewerkt. Het blijft bijzonder dat je met niets begint dan een idee en je er samen zoiets moois van kunt maken. Dat smaakt naar meer!
Mijn tekst was mijn tekst niet meer, maar daar waar die hoorde, bij de spelers.