We zijn gisteravond getrakteerd op een masterclass van de Grande Dame van het Nederlandse toneel: Maria Goos. “Doek!”, dat gespeeld werd in Theater de Veste is namelijk een briljante voorstelling waar ik heeel veel van kan leren. Een toneeltekst vol lagen, conflicten, spanningsbogen, stil spel en personages, echte personages. Want dat laatste, daar is mevrouw Goos echt een meester in. Ik heb op het puntje van mijn stoel zitten genieten. Hoe doet ze dat toch: met zo weinig middelen zo geraffineerd spelen met tijd en ruimte. Flashbacks, maar dan zonder de cinematografische trucs.
Natuurlijk kan zo’n script alleen maar tot leven worden gewekt met hele goede acteurs. Loes Luca krijgt het voor elkaar om het ene moment een volwassen, door de wol geverfde actrice te spelen en het andere moment een jong naïef meisje dat net van de toneelschool komt. De manier waarom ze kijkt en praat zorgt ervoor dat ze zo 30 jaar jonger wordt. En Peter Blok is het ene moment een charmeur, het andere moment een drammerige dronkenlap. Het zijn geen typetjes, maar drie dimensionale karakters die samen van de ene emotie in de andere glijden en het publiek hierin meeslepen. Soms hilarisch en op andere moment weer in en in triest.
Ik kan nu twee dingen doen. Ik kan me achter het doek verschuilen en stoppen met schrijven, omdat ik besef dat ik zo goed nooit zal worden. Of ik kan doorgaan, vooral doorgaan, omdat dat de enige manier is om beter te worden. Hoopvol kies ik voor het laatste. En ik ga weer proberen om van Remco en Ineke* echte karakters te maken.
Ik bedoel “dat is een prestatie op zich” of “dat is alleen al een prestatie.”
Hoi José, opgeven kennen we niet alhier, doorgaan, ’t is net als bij een elfstedentocht, je hoeft niet altijd de beste te zijn om de tocht uit te rijden. Dat is alleen al een prestatie op zich, waaraan je al heel veel plezier kunt ontlenen, maar waarschijnlijk nog veel meer. Groet Hans