Net een nieuw boek uit waardoor ik werd meegezogen. Nee, noem het zelfs maar ingezogen. Alsof ik de personages persoonlijk kende en deelnam, als toeschouwer, aan het verhaal, het drama. Van verknipte mensen? Misschien, maar zijn we niet allemaal in zekere zin verknipt?

Eind goed, al goed

Het boek is een prachtig geconstrueerd debuut. En ik zou graag willen claimen dat ik het heb ontdekt, maar duizenden lezers gingen mij voor. Een droomdebuut, dus. Wat mij erbij opviel is dat het voordurend wisselt van perspectief, iets wat iedere schrijfdocent je zou ontraden. Maar Peter Buwalda, want daar heb ik het over, komt er goed mee weg. Eén geschiedenis, één tragedie, maar meerdere verhalen, want alle drie de hoofdpersonen hebben hun eigen perceptie en invulling van de gebeurtenissen en hun eigen vervolg. Hoe gaat het verder met ze als het boek gesloten is? Ik zou het willen weten, ook al zal het nooit een eind goed, al goed verhaal worden. Want het enige moment waarop twee hoofdpersonen echt gelukkig waren, was toen ze woonden aan Bonita Avenue. En die tijd komt nooit meer terug.

Zinnen verslinden

Hoe anders is het tweede boek waarin ik bezig ben. (Grappig trouwens. Ik zeg altijd dat ik “bezig ben” in een boek. Een teken dat lezen iets actiefs is en niet zomaar lui consumeren.) Ik lees het liefst twee of meer verschillende boeken tegelijkertijd. Vaak een combi van thriller, literatuur en non-fictie. Dit houdt het spannend. In dit geval is het niet zozeer het genre dat anders is, maar meer de schrijfstijl. Buwalda schrijft veelal lange, mooi lopende zinnen, “smooth” is voor mij het kernwoord. Deze maken het lezen leuk en zorgen ervoor dat je niet alleen vanwege het plot bladzijde na bladzijde verslindt.

Staccato

Charles den Tex, want dat is schrijver twee, doet het heel anders. Hij schrijft in staccato, korte zinnen, bijzonder dichterlijk. Elke zin komt gestyleerd over. Veel zinnen zijn prachtige observaties, die je graag wilt onthouden en citeren:

Zonlicht in platte vlakken door jaloezieën droogt de druppels (Charles den Tex, Angstval, p. 48)

Een roman vol gedichten. Deze manier van schrijven zorgt er voor dat je heel moeilijk in het plot komt. Ik heb een paar keer op het punt van opgeven gestaan, maar uiteindelijk heb ik volgehouden en het verhaal overwonnen. Toch zeker de moeite waard. Maar zoals gezegd, hard werken.

Westland

Het vorige boek dat ik van hem las, was Cel. Zoals Bellicher gevangen wordt genomen, gegijzeld eigenlijk doordat zijn identiteit wordt gestolen en misbruikt, zozeer wordt de lezer ook gevangen. Dat verhaal pakte me een stuk eerder. Het was dan ook wel extra aantrekkelijk, omdat het min of meer in mijn achtertuin speelt, midden tussen de kassen van het Westland. Dat is weer eens wat anders dan in Amsterdam. Die Westlanders komen er trouwens niet al te best vanaf. Hoe zou dat zijn in de film die op 28 september tijdens het Nederlands Film Festival in première zal gaan? Te zien aan dit voorproefje komt het wel goed.