Het plan was om in december 2014 mijn roman “Weekendje weg” af te ronden. Is dat gelukt, wil je dan natuurlijk weten. Vandaag, op vrijdag 2 januari 2015, moet ik helaas bekennen dat dat wederom niet gelukt is. Is het dan mislukt, deze missie? Nee, want ik ben wel weer een heel eind gekomen in de afgelopen maand. Ik hou nog steeds van dit verhaal en deze personages. Ik heb er veel aan kunnen verbeteren en het einde lijkt nu echt een beetje in zicht. Ik heb wat gestoeid met perspectieven, me gestort op de juiste schrijfwijze van dialogen en vooral ook vastgebeten in het slot.
Dat vastbijten, dat is nog wel een dingetje. Op het moment dat het lekker begon te lopen, had ik de neiging om op te staan of andere dingen op mijn laptop te gaan doen. Facebook is veelvuldig bezocht, blogs zijn geschreven, nieuwsbrieven zijn uitgeplozen en gemaakt. Alles om maar niet tot de kern van mijn verhaal te komen, lijkt het wel. Dit blog typ ik ook een heel stuk sneller dan mijn verhaal. Best stom, eigenlijk, maar zolang ik iedere keer toch weer terugkeer naar de kern, heb ik er maar vrede mee dat ik af en toe afleiding zoek.
Het mooie is dat ik, omdat ik als ik een beetje vastliep met mijn roman toch verder wilde schrijven, een paar korte verhalen heb kunnen schrijven in december en deze ook heb ingediend voor schrijfwedstrijden. Vier stuks, zelfs. Bij de eerste heb ik de finale niet gehaald. Voor de laatste drie is de uitslag nog niet bekend, maar ik maak me niet veel (maar toch een paar?) illusies. Eén ervan heeft mijn eigen fantasie en die van anderen zo geprikkeld, dat ik er materiaal in zie voor een langer verhaal. Een boek? Nee! Eerst maar het Weekendje weg project afronden!
Speciaal voor dit project heb ik een nieuw leefritme aangenomen, in navolging van de veelschrijver Marcel van Driel. Om elke dag in ieder geval het gevoel te krijgen dat ik lekker bezig ben, sta ik een uur eerder op dan anders. Nog voordat de rest van het huis is ontwaakt, probeer ik mijn metertjes alvast te maken. En dat gaat heel goed. Ik heb er geen moeite mee om vroeg op te staan. Mijn wekker gaat af om kwart over zes en ik word meestal direct wakker met het gevoel dat ik er klaar voor ben. Klaar voor weer een nieuwe dag met mooie, al dan niet fictieve, avonturen.
Daarom ga ik er in het nieuwe jaar lekker mee door. Vroeg op, een uur schrijven, en dan de jongens wakker maken. Als het straks weer wat eerder licht wordt, kan ik daar misschien ook nog wel een rondje hardlopen aan vastplakken. Dat lijkt me echt een prachtig begin van de dag. En wie weet… rond ik zo mijn boek en mijn eerste tien kilometer in de komende maanden wel af…
Hier kun je trouwens mijn (prijswinnende?) verhalen lezen.
Pingback: Geef eens netjes antwoord - José van Winden Tekstproducties