Cult Royale koorts

Was het dan toch de aanstaande Cult Royale koorts die mij vanaf donderdagavond te bedde hield? Het lijkt er vandaag verdacht veel op, want ik loop nog enigszins duizelig en slapjes over de Keenenburgweg in Schipluiden, zie al het cultuurminnend en -bedrijvend volk en ben spontaan genezen. Ik wil alles zien en meemaken!

Cultuur voor kids

We beginnen bij de dj-workshop van Koen van Dijk. Die heeft twee dj-sets opgesteld in de schuur van vd Bosch en na een korte uitleg mogen kinderen zelf plaatjes aan elkaar mixen. Zoon P. vond het met zijn kinderfeestje al geweldig en gaat op zijn gemak weer aan de gang. “Mam, ik wil geen instrument gaan leren spelen, maar op dj-les.” Vooruit dan maar. Er schijnt best wat mee te verdienen te zijn. Gelukkig krijgen de kinders ook op het hart gedrukt dat ze hun muziek niet te hard moeten zetten. En laten we dat net ook op het Klokhuis hebben gezien :). Zo’n dubbele waarschuwing moet toch wel effect hebben?

Dompteur

Jongste zoon vindt het zelf doen nog te spannend en houdt bovendien meer van “echte” muziek, dus met hem ga ik naar de Dorpshoeve, waar we enthousiast ontvangen worden door gelegenheidscircusdirecteur Peet Vermeulen. Deze rasentertainer is ieder jaar op één of andere manier wel betrokken bij het Cult Royale festival. En met succes.  Zijn inloopmuziek komt mij erg bekend voor. Het is Comptine d’un autre été uit Amélie. Da’s toevallig! Lees maar hier. Dit keer maakt hij zijn eigen voorstelling samen met het jeugdorkest van Sint Caecilia. En iedereen mag meedoen in de piste. Lopen over het slappe koord, je laten temmen door een dompteur of clownsfratsen uithalen. Ik vond zelf het eerste stuk, waarbij hij de pauken en klarinetten demonstreerde nog het leukst, maar ik ben dan ook grote fan van Peter en de Wolf en de klassieke projecten voor  kinderen van Edwin Rutten.

P. wil graag uit de knikkerbak gehaald worden

lees ik op Whatsapp. Het is tijd voor een Cult break. Volgend jaar gaan we weer de héle middag cultuur snuiven, jongens!

Met de billen bloot

En dan het avondprogramma. Dat begint al theatraal met de intake voor Taxi Royale. Op het pleintje voor het Oude Gemeentehuis vul ik met zus en nicht een aanmeldformulier in met daarop impertinente vragen als: “ben u een snelle of langzame instapper? bent u wel eens in aanraking gekomen met verdovende middelen? wat is uw BMI?” etc. etc. Op basis van onze antwoorden worden we door een medewerkster van Wilde Spinazie ingedeeld bij het VW busje. En eenmaal in het busje mogen we verder met de billen bloot: DIY cultuur door karaoke met gitaarbegeleiding. En zo rijden wij een rondje door het dorp, terwijl de ramen steeds meer beslaan door ons driftige gegalm. Hotel California: Hè, gezellig! Door zelf onze ramen te wissen, zien we dat we alweer (veel te snel) bij het eindpunt arriveren.

Kluchtig

We hebben zin in meer theater en gaan naar de voorstelling van Theater Decibel in het Jeugdhuis. Het is één van de laatste voorstellingen daar, want de gebruikers verhuizen binnenkort naar het multifunctionele Notenschip.  Wat we er zien is een combinatie van muziek, filmbeeld en een wat kluchtige voorstelling. Niet helemaal onze smaak, maar wel leuk gedaan en voor een volle zaal. Maakt ook niet uit, want er zijn genoeg andere dingen te zien en te beleven!

Heerlijke stem

Een tussenstop bij huiskamerrestaurant Indigo: Jack and the Weatherman. Lekker luchtige en zonnige klanken. Het is ook zeker tien graden warmer dan tijdens de vorige editie van Cult Royale. En, door! Naar de  Pelvic Fins in de schuur van Theo Groot. Wat een heerlijke stem heeft die zanger. Het feit, dat ik zijn gezicht niet kan niet zien vanwege de drukte, maakt het luisteren des te intenser. Ik heb uitzicht op de bassist, wiens bas lijkt op wat manlief aan de wilgen/slaapkamermuur heeft gehangen. En het verhaal over de kat die rondhangt bij de kroeg “Het gras bij de buren” in Utrecht kon door mijn nicht, student aldaar, worden bevestigd.  Mooi uitgangspunt van een verhaal: een kat die de levens en liefdes van de stamgasten observeert. If cats could speak…

Alphaastaat

We blijven op de historisch Dorpsstraat en stappen terug in grootmoederstijd op het moment dat we de tearoom van bakker Hoek betreden.  Ook op doordeweekse momenten is het een inspirerende plek. Herinnert u zich Ad Visser nog, nog, nog? Met zijn Brainsessions?  Nou, volgens mij hebben mijn hersens de Alphastaat bereikt bij het luisteren naar gitarist Olaf Tarenskeen en trombonist Michael Rorby.  Heerlijk is het. En hoe erg toch dat we er net voor tijd vandoor gingen (sorry, sorry!) om op de valreep nog even Sofia Dragt te zien. Weer zo’n pareltje, de winnares van de Grote Prijs van Nederland qua Singer/songwriter. Al door veel andere bezoekers van Cult Royale getipt en dus niet te missen. Dat is het enige minpuntje van Cult Royale: je wordt er zo hebberig van! Ze speelt haar mooie liedjes op de piano waar ik vorig jaar ook al lyrisch over was. De buurman en tevens kroegbaas had haar graag mee naar huis genomen. Hij zoekt troost bij haar c.d.

Het was weer een helend cultureel weekend. Een welgemeend dankjewel aan alle artiesten, maar vooral ook aan alle vrijwilligers en de gastvrije dorpelingen. We kijken alweer uit naar Cult Royale 2015. En dan maar hopen dat de familie van Dijk zijn huiskamer en piano weer ter beschikking stelt!