Vanmorgen werd ik wakker met een liedje in mijn hoofd. Voor het eerst in tijden werd ik blij wakker. Op het moment dat ik me realiseerde dat ik Nathalie in mijn hoofd hoorde zingen, was het weg. Geen idee meer welk liedje het was en ook al probeer ik ’t terug te krijgen…ik weet niet meer hoe haar stem klonk. Ik heb me snel aangekleed en ben de stal ingelopen. Een paar keer diep adem en het ging wel weer. Snel de dames opgehaald en langs de machien. De dag is weer begonnen. Gewoon maar door, dat werkt het beste. Dat zei ma ook altijd. Ik heb ’t haar eigenlijk al een hele poos niet meer horen zeggen. En nu zal ’t ook wel weer een heel poosie duren. Costa Brava. Klinkt heel exotisch. Volgens mij is dat de eerste keer dat ze in het vliegtuig zit. Ze is in ieder geval met mij nooit geweest. Kan niet zeggen dat ik daar iets aan mis. Ik hoef hier echt nooit weg, want ik heb hier alles. Regen, wind, zon, regen, wind, zon en af en toe een hagelbuitje, storm of een hittegolf. Ja, dat is dan weer minder. Ik heb nooit begrepen waarom die extremen dan weer bestaan. Daar heeft toch niemand iets aan? Het zal er wel bij horen. Ma maakt zich zorgen over mij, maar dat is nergens voor nodig. Zo lang ik hier op de boerderij kan blijven en Nathalie hier in de buurt blijft blijft Harm Harm. De beesten hebben me nodig. Al hebben ze dat niet altijd door. Betsie bijvoorbeeld is net een lastige puber. Altijd tegendraads. Nooit direc doen wat ik zeg. Maar uiteindelijk komt ze toch, of gaat ze, net wat ik nodig heb. Ach, het houdt de boel een bietje levend. Verder gaat ’t echt allemaal wel goed. Jan reed weer bijna tegen Nathalie aan. Hij leert ’t ook nooit.