Deze blog staat ook op Gezinspiratie.
Niet verder vertellen, hoor, maar… ik praat tegen dingen.
En dat zijn over het algemeen geen gezellige gesprekjes. Het zijn verwensingen, gefoeter, gevloek. Met af en toe een schop na. Maar ja, dan moeten ze maar luisteren, niet dwarsliggen, niet tegenwerken. Want ze doen het er soms gewoon om.
Juist als je het druk hebt, en toch nog even snel de stofzuiger door de woonkamer wilt halen, haakt dat herriemonster zich achter je salontafel. “Nanananana, lekker puh! Moet je me op andere momenten maar wat meer aandacht geven!”, bromt de motor. En op het moment dat je aan de slang rukt, weet je ineens weer van die pot thee die op scherp op het tafeltje staat. Je wilde ‘m wel al wat wegschuiven, maar de onderzetter had zich vastgezogen. Dan moet je het zelf maar weten, had je verzucht. En nu ben je nog verder van huis. De thee drupt op de vloerbedekking. En je vervloekt je hele huishouden. Alles is tegen je!
Ik blijf ook wel eens haken aan de trapleuning. Ken je dat? Al zou het je willen kunnen, bij wijze van een knappe truc, dan zou het je nooit lukken. Maar juist als je haast hebt om naar beneden te komen blijft je mouw of sjaal of ketting hangen. Kgg, weer een naadje los. Een regelrechte aanslag is het. Wat heb ik mijn inboedel misdaan dat deze me zo mishandelt?
Je stoot je hoofd tegen het puntje van de afzuigkap. Dat kan geen toeval zijn! De katten spugen het huis onder als jij eigenlijk al te laat bent voor je afspraak. Je printer doet het altijd, behalve als die papieren nog voor vijven op de bus moeten. Dat zijn de momenten dat mijn spullen de volle laag krijgen.
Ik praat tegen dingen. Er is vast een medische term voor, maar die hoef ik even niet te weten.