Sommige dingen doe je gewoon niet weg. Omdat ze lekker zitten, mooi staan of domweg bijzonder functioneel zijn. Ook al zijn ze misschien uit de mode of compleet versleten. Soms ook, kun je er ook geen afscheid van nemen vanwege het verhaal dat er achter zit. Denk maar aan dat jurkje dat je in Italië op een piepklein marktje kocht, dat rieten kinderstoeltje bij dat gerimpelde mannetje in Slovenië, een waardeloos kompas waar je op viel toen je voor het eerst in Amsterdam was. Ze nemen je vanzelf mee terug naar dat speciale moment.
Wegkwijnen
Onze middelste zoon luistert momenteel naar mijn oude cassetterecorder/radio. Ik had hem bij me toen ik in mijn eentje zat weg te kwijnen op een Engelse universiteit. Bij ons hartverscheurende afscheid in Hoek van Holland stopte mijn vriend (waar ik toen net mee samenwoonde) mij negen cassettebandjes toe. Allemaal zonder titel, genummerd 1 t/m 9. Vol met al die liedjes die bij ons hoorden. Of waarvan hij vond dat ik ze moest leren kennen. Op de eenzaamste momenten kon ik er niet naar luisteren van ellende. Op andere dagen gaven ze troost of juist een geluksgevoel, vanwege de herinneringen die de liedjes dan weer opriepen.*
Bouwstof
Het cassettedeck doet het inmiddels niet meer. Waarschijnlijk zit het vol bouwstof na alle verhuizingen en verbouwingen. (Ook weer een verhaal op zich). Maar de radio doet het nog prima. Net als hun vader vallen onze jongens het liefst met de muziek nog aan in slaap. Iedere avond als ik mijn vredig slapende zoon een kus geef en 3fm uitzet, denk ik aan deze bijzondere tijd en aan de herinneringen die hij nu, bij het luisteren van al die muziek, aan het verzamelen is.
*p.s. hiermee is ook de basis gelegd voor mijn popquiz overwinning, want uiteraard moest ik na thuiskomst in ons koudekikkerland direct een lijstje overleggen met daarop titels èn uitvoerenden van alle liedjes. Ik slaagde met vlag en wimpel :).