Dit kerstverhaal schreef ik voor in 2019 De Schakel Midden-Delfland
Ze zag er al maanden tegenop: Kerstmis. Een en al gezellige verplichtingen. En daarom vierden ze het dit jaar bij haar thuis, met beide families tegelijk, op Eerste Kerstdag. Zodat ze de tweede dag rustig bij op de bank onder een dekentje kon kijken naar draken van films als Annie en Home Alone.
Ze had al vroeg, in samenspraak met man en dochters, een menu samengesteld. Geen gedoe met ieder neemt wat mee. Zij bepaalde en zorgde zo met haar eigen gezin voor een uitgebalanceerd diner. Overal in huis hingen lijstjes met ‘wanneer doet wie wat’ zodat ze het overzicht behield. Ze kocht de ultieme boom bij de plaatselijke hovenier, haalde het vlees bij de poelier en zette het tafelkleed in de bleek. Een week voor kerstmis stond alles in het teken van het grote diner. Er kon niets meer misgaan.
En toen begon het op 23 december te sneeuwen. Ze was verrukt: dit werd de mooiste kerst ooit! Tevreden zag ze hoe haar tuin steeds witter werd, waardoor de kerstverlichting mooi afstak. Ze stak haar hand op naar haar bejaarde buurman die haar vanachter de geraniums onafgebroken bespiedde. Op kerstavond sneeuwde het nog steeds en lag het hele land plat. Supermarkten werden niet meer bevoorraad. Forenzen stonden vast in lange files. Het was een nationale ramp, maar zij kneep tevreden in haar handen. En dat haar man later thuis was dan anders en vertelde over alle ellende die hij onderweg had gezien, deerde haar niet. Ze dekte de tafel alvast met het mooiste servies en ging tevreden naar bed.
De volgende morgen belden eerst haar ouders. Ze zagen het niet zitten om met dit weer op pad te gaan. Ze sputterde tegen, vroeg zelfs aan haar man of die hen wilde chaufferen. Hij schudde verbijsterd zijn hoofd. Haar humeur werd niet beter bij de berichten van haar schoonfamilie. Die woonde een stuk dichterbij, maar vanwege het afgekondigde ‘code rood’ hielden ze zich graag aan het advies om binnen te blijven. Ze keek somber naar de gedekte tafel en meed de volgeladen koelkast. Haar man zag er de grap wel van in. Onder het mom van ‘anders komt het nooit op’, sneed hij de kalkoen alvast aan en serveerde de plakjes op het kerstbeschuit. Maar zij trok zich gefrustreerd terug in de slaapkamer.
Toen schrok ze van een harde bons en een gil. Ze keek uit het raam. Op de witte stoep lag de buurman op zijn rug, maaiend met zijn armen. Door de gladheid kon hij niet meer overeind. Ze schuifelde naar buiten met man en kinderen in haar kielzog. Gezamenlijk kregen ze hem weer op de been. De opluchting was van zijn gezicht te lezen en hij vertelde dat hij deze kerst, zoals ieder jaar, alleen was. En door de sneeuw was hij zo geïsoleerd, dat zijn kerstdiner zou bestaan uit oude boterhammen met pindakaas.
Ze begreep ineens dat er meer mensen moesten zijn zoals hij, gewoon in haar straat, en zag hoe ze haar kerstfeest alsnog kon laten slagen. Ze stuurde man en kinderen eropuit met de slee. Die middag zat in hun huiskamer een bont gezelschap. Mensen, waarvan ze de gezichten kende, maar de verhalen nog niet. Iedereen genoot van al het eten en drinken en elkaars gezelschap. ’s Avonds laat zakte het gezin voldaan op de bank. Die rustige Tweede Kerstdag hadden ze dubbel en dwars verdiend.