Ik heb een afspraak voor een Engelse les, maar kom een uur te vroeg. Eerst voel ik me nogal dom, maar dan besluit ik om van de nood een deugd te maken. En dus zit ik even later op een bankje in een piepklein parkje tussen kwetterende vogeltjes een blog te schrijven. ‘Vroeger’ deed ik dit vaker: zomaar ergens gaan zitten en me laten inspireren, maar sinds ‘c’, u weet wel, lijkt het of alle spontaniteit verdwenen is. Bij mij, bedoel ik dan, hè? Dit is geen blog om wie of wat dan ook te bashen.
We zitten in een uitzonderlijke situatie. Sommige mensen worden daar heel creatief van. Ik merk dat ik dingen vooral uitstel. Tot ze weer kunnen, tot ze wat makkelijker te organiseren zijn, tot ik weer terug kan naar normaal.
Gelukkig wordt mijn geduld beloond en kan er binnenkort weer wat meer. Mijn creativiteit gedijt beter onder de mensen. Ik mis mijn schrijfsessies in koffietentjes of zoals nu, in een park. Ik mis de spontane ontmoetingen. Ik mis de netwerkavondjes. Al heb ik er niet altijd zin in om mensen te zien, ze geven me energie. Ik wil weer schrijfworkshops geven, luisteren naar het gezucht en gezwoeg, kijken naar hoofden die buigen over het papier of de laptop, de trots voelen bij het voorlezen van eigen werk. Even volhouden nog. De lente komt echt. Tot gauw!
