Boeken nemen je mee naar onbekende werelden. Ze geven een kijkje in het alledaagse leven van mensen zoals jij en ik. Een leven dat voor jou vaak bepaald niet alledaags is. Hun omgeving, de arena van het boek, zou kunnen lijken op jouw eigen omgeving. Je deelt misschien wel bepaalde karaktertrekken met enkele personages. Hierdoor identificeer je je met ze. Ook al verbleken jouw eigen problemen bij de problemen van de gecreëerde personages en zijn hun keuzes waarschijnlijk niet jouw keuzes, toch voel je met ze mee. Meestal.
Gruwelijk
Bij “Een volmaakte vendetta” van R.J. Ellory had ik dat dus helemaal niet. Ik vond het boek moeizaam beginnen. Het duurde lang voor duidelijk werd wie nu de hoofdpersoon was van het verhaal. Het bleek een raamvertelling, een verhaal in een verhaal, en hoewel ik erg van die vorm houd, kostte me buitengewoon veel moeite om door te lezen. De inhoud van dat verhaal vond ik vaak namelijk ik te gruwelijk voor woorden. De wereld van de georganiseerde misdaad ligt heel ver van mijn bed. Gelukkig maar. Hoe kon ik sympathie opbrengen voor een psychopathische moordenaar in dienst van de Amerikaanse maffia? Het duurde tot zeker pagina 300 voordat ik echt gegrepen werd door het levensverhaal van deze tragische held. Maar tegen het einde was ik verkocht. Wat een meeslepend epos! En het onmogelijke gebeurde. Uiteindelijk voelde ik niets dan sympathie voor een psychopathische moordenaar.
R.J. Ellory heeft alleen maar goede boeken geschreven Jopie!
Bedankt voor je reactie Rop en je hebt natuurlijk helemaal gelijk. De Helden van New York heeft mij ook pas langzaam veroverd… Bedankt voor het uitlenen, trouwens ;-).