Ik heb het niet zo op die hippe musea en attracties van tegenwoordig. Alles interactief! Doe mee! Maak je eigen Journaalitem! Dat klinkt heel leuk, maar betekent over het algemeen dat je ongeduldig over de schouder van je voorganger moet meekijken in de hoop dat je zelf een keer aan de knoppen mag zitten. En als je dan eindelijk zelf aan de beurt bent, voel je de hete adem in je nek van de volgende bezoekers en kun je er toch niet echt van genieten.

Droom

Ik heb hier ervaring mee. Ik riep al jaren dat we naar het überhippe Medialab van het Cinekid Festival moesten. (Tenslotte droom ik nog steeds van een eigen familiefilm. En die droom duw ik mijn kinderen alvast een beetje door de strot door ze mee te nemen in de wereld van “de Nederlandsche kwaliteitsfilm”.) Vorig jaar herfstvakantie was het dan zover. Met de trein naar Amsterdam, door de plensregen met de bus naar de Westergasfabriek en tot slot een kort wandelingetje door het park naar de loods waarin het allemaal plaatsvond.

Merkkindertjes

Ik heb niet van die hele hippe kinderen. Ze dragen gewoon spijkerbroeken van de Hema en trainingsjackies van de voetbalclub en verstoppen zich het liefst achter moeder’s rokken als ze op onbekend terrein zijn. Van wie zouden ze dat toch hebben… Wij voelden ons collectief een buitenbeentje, tussen alle assertieve merkkindertjes en dito moeders. Timide maakte we ons rondje langs de games en andere interactieve attracties. Waar we nergens aan de beurt kwamen. We hebben het geprobeerd, maar uiteindelijk zakten we alle vier murw van alle indrukken in een hoekje neer, met een boekje en een boterham met pindakaas uit een plastic zakje. De herrie van de nieuwste installaties, games, websites en workshops trachtten we te negeren. Gelukkig was de Donald Duck gewoon in 2-D.

Interactieve vissen

En toen was het weer herfstvakantie. De kinderen hadden, aangestoken door alle reclamespotjes op t.v. helemaal zin in het nieuwe, interactieve Madurodam. Ik geef toe, ik zag er een beetje tegenop, maar de weergoden waren mij gunstig gezind. Die morgen verkondigde ik met een stralende glimlach: “Jongens, ik geloof dat we beter iets binnen kunnen doen.” En dus bleven we tot het Kurhaus in de tram zitten en sloten we aan in de rij voor Sea Life. De jongens speurden even later dolenthousiast de aquaria af naar antwoorden op de vragen op hun papieren kraskaart. Interactief? Nee! Actief? Ja!

(deze blog is eerder geplaatst op gezinspiratie)