Into the Wild

Ik had goede recensies gelezen over de film Into the Wild van Sean Penn. En het idee van een man alleen, overlevend in de wildernis sprak me aan. Toch had ik mijn twijfels toen de film eenmaal begon. Ik vroeg me af waar de spanning zou kunnen zitten in het verhaal. Een keer een confrontatie met een beer, met slecht weer en met een foute bes en hup je hoofdpersoon en ergo je spanning is weg. Maar er bleek sprake te zijn van een heel andere constructie en insteek.

Rode draad

Zoals het een goede film betaamt, zie je aan het einde de rode draad die door het hele verhaal verweven is. Happiness only real when shared. Een ding dat iedereen natuurlijk al weet. Zo alleen de wildernis in is een vlucht voor jezelf en je relatie met anderen, maar uiteindelijk moet je toch de confrontatie met de anderen weer aan om geluk echt te kunnen delen en daardoor beleven. Mooi uitgangspunt.

Sympathie of antipathie

Een tweede reden om de film (nog eens) te bekijken is de manier waarop gespeeld wordt met sympathie of antipathie voor de personages. Bij aanvang van de film zag ik de hoofdpersoon als een verwend jongetje, dat alles al heeft en zich daarom gaat afzetten tegen zijn ouders en zijn milieu. Daarom had ik op dat moment niet zulke hoge verwachtingen meer van de film. Waarom zou ik met dit arrogante mannetje meeleven? Vervolgens begon ik, door alle flashbacks die een inkijkje geven in zijn liefdeloze jeugd, van hem te houden en haatte ik zijn ouders.

Alles komt goed

Maar tegen het einde van de film sloeg dat weer om. Waarschijnlijk door de ontmoetingen met de hippie-ouders (die zelf hun zoon zijn kwijtgeraakt) en de oude man (die in eenzaamheid zijn dagen moet slijten). Je hoopt dat ondanks alles Alexander Supertramp weer terugkeert naar zijn ouderlijk huis en alles weer goed komt. En juist omdat je dat hoopt en je op een gegeven moment de omslag in hemzelf ziet, hakt het einde er als een mokerslag in. Hoera, het is lente! Denk je. Nu wordt het leven gemakkelijker voor hem. Maar nee, juist die lente zorgt ervoor dat hij vast komt te zitten op zijn eiland. De bes is slechts een zetje over de rand.

Ambigu object

En dan nog een laatste briljante toepassing van Ger Beukenkamp’s schrijftheorie: een ambigu object. Hoe laat je de verbondenheid zien tussen Alexander en de oude man: hij leert hem het bewerken van een leren riem. Hoe laat je zien dat iemand dunner en dikker wordt? Met één beeld: het bijmaken van gaatjes in een leren riem. Hoe laat je zien wat de waardevolle dingen zijn die hij heeft meegemaakt: het levensverhaal uitgebeeld op een leren riem.

Coming of Age

Deze briljante film heeft me dagenlang bezig gehouden. Het is een coming of age film. Normaal gesproken lopen die goed af. Maar omdat dit natuurlijk gebaseerd is op een waargebeurd verhaal met zo’n tragische afloop, moest het einde zijn zoals het is. Er komt geen happy ever after, geen gelukzalige hereniging tussen ouders, dochter en zoon. Geen huwelijk en kleinkinderen. Over en uit. Toch ben ik blij dat we, dankzij de droom van Christopher, een glimp hebben kunnen opvangen van hoe de hereniging had kunnen zijn, als “the Wild” hem niet pootje had gehaakt.

Voor de echte filmfanaten of diegene die meer willen kunnen quoten dan alleen “I see dead people”: http://www.imdb.com/title/tt0758758/quotes. Ik ben dol op Google, check eens “happiness only real when shared” en je vraagt je af waarom je zelf nog een stukje schrijft ;-).