Zeg nóóit, maar dan ook nóóit dat iets geen haast heeft. Oeh, Alice, dat is weer akelig herkenbaar. Het doet me denken aan de tijd dat ik nog als secretaresse voor een heel aantal ‘bazen’ werkte. Er was altijd genoeg te doen, maar wat er bleef liggen was datgene dat geen haast had. Vaak ook wel de klusjes die niet zo leuk waren. De grootste schreeuwers kwamen het eerst aan de beurt. En dat is toch nog steeds zo, helaas. Het duidelijkste merk ik dat bij wat ik stiekem het liefste doe: verhalen schrijven. Dat schuift ook elke keer maar op tot ik er geen klus te klaren is.
Lapzwansvijfdaagse
Ik ben op het moment dat ik dit schrijf alweer een paar dagen, bijna een week, thuis uit Bergen aan Zee. De schrijfretraite, die ik van mijn man cadeau kreeg, maar ik vooral ook aan mezelf gaf, was een verademing. Vijf dagen weg van alle dagelijkse beslommeringen, vijf dagen zelf beslissen wat ik waar en wanneer zou eten (toch weer te veel, zag ik toen ik op de weegschaal stond), zelf bedenken wat ik de hele dag zou gaan doen. Een beetje lapzwanzen, dus, maar dan gepland. Ik kwam thuis met een vol gepend schrijfblok met bespiegelingen over wat ik dacht en aan het doen was, met ideeën of opzetjes voor verhalen. Met plannen, die ik later thuis weer zou gaan uitwerken.
Wortel
Maar ja, dat uitwerken had geen haast en al die andere dingen (zoals mijn administratie, mijn bijlesleerlingen, de was, de boodschappen, de ortho, een workshop) wel. Ook op dit blog heb je weer te lang moeten wachten. Het had eerst geen haast en bleef dus even liggen. Maar nu zie ik zie je in gedachten alweer in de startblokken staan voor een nieuwe brief. En dus antwoord ik je nu, terwijl ik eigenlijk mijn workshop verhalen schrijven voor vanavond moet voorbereiden. De wortel die ik me vandaag voorhoud is: als ik het geplande af heb, kan ik morgen de hele dag wijden aan de dingen die geen haast hebben!
Shining
Je vraagt me wat mijn goede voornemen is voor 2018. Daar kan ik heel stellig in zijn: me af en toe een lapzwanzendag toestaan, zodat ik toekom aan de dingen die niet moeten, maar mogen. En als het aan mij ligt, doe ik dat weer een paar dagen in het Shining-hotel waar ik vorige week was. Maar dat zal ik nog maar niet aan de rest van het gezin vertellen…
En dan mijn vraag aan jou: is er iets waar je spijt van hebt, waarvan je denkt: dat ga ik in 2018 dus echt niet meer doen?
Bakker van Winden is een ouderwetse briefwisseling tussen José van Winden en Alice Bakker. De penvriendinnen laten met liefde iedereen meegenieten van hun wel en wee. Bakker van Winden snijdt ze dik en bakt ze bruin!