Het werd een beetje koud in mijn hart. Kent u die uitdrukking? Zo’n gevoel dat je lichaam van binnenuit bevriest. Door haat, diepe teleurstelling, intens zelfmedelijden, whatever. Soms komt het ineens opzetten en als je je goed concentreert, kun je die ijzigheid door je hele lichaam heen voelen stromen totdat je compleet bevroren bent. En mèn, wat voel ik me dan zielig!
Ik zou spontaan en recht uit het hart “Ik voel me zo verdomd alleen!” kunnen zingen. The Voice Kids is er niets bij!
Vaak gaat het natuurlijk om futiele dingen. Zoals kerst en oudjaar zonder vrienden of onenigheid met je echtgenoot. Maar op dat moment is het enorm belangrijk! En… doordrenkt dit minderwaardigheidsgevoel, want dat is het feitelijk, je hele wezen. Alles wat je doet lijkt ineens stom, je bent gewoon een complete mislukkeling. Het is een godswonder dat je zelf maar geduld wordt door je omgeving, want eigenlijk breng je niets dan ellende.
Ik kan me voorstellen dat als zo’n gevoel langer duurt, dit echt reden wordt om een psychiater te waarschuwen. Gelukkig is het in mijn geval over het algemeen na een dag wel weer over. Omdat dan blijkt dat er toch echt wel dingen zijn die ik wel kan, die ik bijdraag aan mijn naasten en aan het leven op aarde in het algemeen (ook al ben ik geen Einstein of Freek Vonk). En dan kan ik wel weer lachen om mijn aanstellerij. Maar als ik goed mijn best doe, en dat is één van mijn andere specialiteiten, weet ik die kilte in en om mijn hart zo weer op te roepen. En begrijp ik precies waar Frank Boeijen in een ver verleden over zong.
p.s. nee, met Weekendje weg wil het even niet zo vlotten en mijn korte verhaal is ook niet geselecteerd voor de longlist, maar dat zal er toch niets mee te maken hebben :)…