Net de allereerste aflevering van The Daily Show NL gezien. In tegenstelling tot wat de complete Twitter community ervan zei: ik vond het erg grappig. En opeens valt het kwartje en durf ik uit de kast te komen. Eigenlijk (ik fluister het in je oor) eigenlijk wil ik met de dingen die ik schrijf mensen gewoon aan het lachen te krijgen. Ik heb het even geprobeerd met Twitter, maar dat was geen succes. Ik was een roepende in de woestijn. Ik dacht dat ik grappig was, maar niemand reageerde. En je weet, er is niets zieligers, nothing more pathetic (prachtig woord trouwens) dan een grappenmaker die alleen zelf maar om zijn grappen kan lachen. Er werd om mij heen gegnuifd (nog zo’n prachtig woord) en gegiecheld, maar niet om mijn grappen. Mensen begonnen mij, als pathetische clown, te mijden en ongemerkt had ik nog maar één volger. En bij hem kwam afgelopen zondag het hoge woord eruit. Hij las mijn tweets niet meer, teveel zei hij, maar ik las in zijn ogen wat hij werkelijk bedoelde. Dat het tenenkrommend was en zielig wat ik allemaal te melden had. Nu ben ik maar gestopt. Een Twitter Time-out heb ik het genoemd. Maar mooi dat ik niet meer terug kom. Ik ga me nu richten op het echte grote publiek. Ik ga in de voetsporen treden van Nico Dijkshoorn. Als hij het, met zo’n Schipluidense naam kan, waarom zou ik het dan niet kunnen?