Een full feature film over een man die opgesloten zit in een doodskist. Die zou ik zelf niet hebben uitgezocht, maar ik keek ‘m wel, thuis op de bank. Het bleek een fantastisch studieobject voor een scenarioschrijver. Want hoe zorg je, met één personage, op één plek, zonder flashbacks, zonder fysieke tegenspelers voor een natuurlijke informatieoverdracht? En hoe hou je al die tijd de spanning erin? Een mobiele telefoon, een zippo en een zaklamp doen wonderen. En deze attributen werden dan ook optimaal ingezet.
Bij opsluiting in een kist onder de grond denk ik maar aan één emotie en dat is paniek. Dat is ook waar de film mee begint, met een man die hijgend van de stress op zoek is naar een gat, een uitgang. Maar als blijkt dat die er niet is, nemen andere emoties het over. Boosheid, verdriet, angst, maar ook opluchting als iets wel lukt en zelfs blijheid bij het horen van de stem van zijn kind. En het zijn deze emoties die in het eerste deel van de film de “beats” en scènes vormen die het verhaal blijven voortstuwen. Daarna ontvouwt het plot zich met behulp van telefoongesprekken die worden gevoerd.
Op de één of andere manier geeft deze film me hetzelfde gevoel als Into the Wild. Misschien door de eenvoud en het vakmanschap. Of komt het door het dramatische einde? Over Into the Wild schreef ik al eens eerder een blog. De meningen over Buried (2010) zijn verdeeld. Blijkbaar vind je de film geweldig of helemaal niks. Ik ga dan toch voor het eerste!