Ach ja, die discipline, om iedere keer alle afleiding opzij te leggen en stug door te gaan met schrijven, die vind ik ook het moeilijkst, Alice! Toch las ik pas ook iets, dat het helemaal geen kwestie van discipline zou ‘moeten’ zijn. Het schrijven is meer toegeven aan je innerlijke noodzaak, geen moeten dus, maar weer dat ‘mogen’. Mogen van jezelf, vooral, maar ook van je omgeving. Ik denk dan altijd aan een anekdote uit “Het geheim van de schrijver” van Renate Dorrestein, waarin een doodzieke vriendin haar verweet dat het schrijven van boeken nutteloos was. Tja, we kunnen niet allemaal de ‘cure for cancer’ vinden, helaas. Maar iedereen draagt op een of andere manier toch wel een steentje bij. Mijn motto is niet voor niets: ‘The world needs your story in order to be complete.’
Thriller
Een paar weken geleden heb ik de knop omgezet en ga ik weer voor dat verhaal. Ik dacht dat ik er was, met één boek, maar je mag er ook meer schrijven. Voor je verkoopcijfers schijnt dat zelfs beter te zijn. Ik kon niet slapen, lag al even te malen over een personage en een gebeurtenis en besloot toen uit bed te gaan en alles te combineren en op te schrijven. Het eerste begin is er nu. Ik kan een paar dingen verklappen: het wordt een thriller, twee vrouwen zijn hoofdpersonages en ik put uit eigen ervaringen, zonder dat het autobiografisch is. Ik probeer het proces ook iets te versnellen, zoals je hier leest. De research moet bij mij nog komen. Die brandweerman van jou vind ik erg intrigerend! Net zoals jouw werktitel: Mij zien ze niet, mij zien ze nooit. Dat roept direct al allerlei beelden op. Ik ga het lezen!
Herhaling
Ook voor afvallen moet de knop op. In mijn geval gaat het erom niet meer de hele dag van alles in je mond stoppen en dat zet gelukkig zoden aan de dijk. De volgende keer dat je me ziet, ben ik ook kilo’s lichter, hoop ik. Knap dat dat bij jou al gelukt is en ook blijvend is. Want je doel bereiken is een ding, maar niet weer terugvallen in je oude gewoontes is verdomd lastig! Het jaar is voor mij weer heftig begonnen, veel dingen zijn een herhaling van vorig jaar, maar dan zonder de spanning van het lanceren. Toch lijk ik er nu makkelijker mee om te kunnen gaan. Soms voel ik me daar schuldig over, maar dan denk ik aan de les die mijn coach me vorig jaar gaf: ‘zorg eerst goed voor jezelf’. Het zorgt ervoor dat ik mijn oude gewoonte: ‘me vooral bekommeren om anderen’, achter me kan laten. En dat helpt. Het maakt het allemaal wat minder zwaar.
Verdacht
Sylvia, een van de zussen in Weekendje Weg, is ook meer bezig met het welbevinden van anderen dan van zichzelf en ze is niet de enige in mijn oeuvre. Zijn er bij jou ook personages in verhalen die verdacht veel op jou lijken?
Bakker van Winden is een ouderwetse briefwisseling tussen José van Winden en Alice Bakker, maar dan in een modern digitaal jasje. De penvriendinnen laten met liefde iedereen meegenieten van hun wel en wee. Ze schrijven over het schrijven en het ondernemen. Bakker van Winden snijdt ze dik en bakt ze bruin!