Dit keer een wat sentimenteler verhaaltje op Gezinspiratie: Je wordt ouder, mama…
Help! Wat hebben we opeens een groot kind!
Onze oudste is vanmorgen met de bus vertrokken naar Vierhouten. Hij is op werkweek met groep 8. En ik denk dat zijn moeder er nerveuzer over was dan hijzelf. Ik ken hem trouwens bijna niet meer terug. Dit weekend heeft hij zelf al zijn spullen bij elkaar gezocht, inclusief schone onderbroeken. Hij heeft thuis alvast zijn bed opgemaakt (om te oefenen). En op de vraag hoeveel zakgeld hij mee wilde nemen, nam hij genoegen met de helft van het vastgestelde maximale bedrag.
Ik probeer me te herinneren hoe het was toen hij klein was en schrik ervan als ik dat eigenlijk niet zo goed meer weet. Ja, van foto’s, want die zijn er natuurlijk genoeg van zo’n eersteling. Net als film: bandjes vol met lachjes, pogingen tot draaien van buik naar rug en rug naar buik en gebrabbel tegen knuffelbeestjes. Daar had ik bij nummer twee en drie natuurlijk helemaal geen tijd meer voor. Is dat zielig? Ja, dat is best zielig :).
Eén herinnering is me heel dierbaar, misschien juist omdat daar geen afbeeldingen en andere bewijzen van zijn. Alleen maar een gevoel. Middenin de nacht, in zijn sfeervolle babykamertje, op de schommelstoel. En maar kijken naar dat lieve kleine koppie, zuigend aan de borst. Soms even oogcontact en weten dat het goed is. Heel even samen alleen op de wereld. Het leven teruggebracht tot de essentie.
Toen hij tien weken oud was ging hij voor het eerst wennen op het kinderdagverblijf en kon ik heel even leuk “iets voor mezelf” gaan doen. En al die tijd was ik bang dat ik hem compleet zou vergeten. Dat ik gewoon naar huis zou gaan, zonder kind. Als een ontaarde moeder. Maar nu, bijna twaalf jaar later, is hij dus zelf op stap. En heb ik de hele tijd thuis het gevoel dat ik iets mis. Loslaten, noem je dat.