Gisteravond een fantastisch, iets vervroegd, moederdagkado gekregen. We zijn naar de filmtopper Pan’s Labyrinth geweest. Vantevoren was ik bang dat de film te eng voor mij zou zijn, maar de horror viel erg mee. Het was vooral een prachtig vormgegeven psychologisch drama. En huilen dat ik moest toen het was afgelopen! Niet zo heel gek: de laatste scène was een hereniging van het meisje met haar overleden vader (de koning) en moeder. Maar wat me nog het meeste ontroerde was het babietje. Zo klein nog!
Ik heb natuurlijk niet alleen met mijn gevoel naar de film gekeken, maar ook met mijn zojuist opgedane kennis over verhaal- en filmstructuur. En ik kan er nog veel van leren. Zelfs Frank had opgelet en dingen vergeleken met wat hij wist van filmtheorie: de plannen bijvoorbeeld uit het boek van Paul Ruven. Ik zag er meer de Reis van de Held van Dick van den Heuvel in. Kortom een mooi studieobject en een heerlijk avondje uit.