Ik heb de afgelopen jaren echt wat musicals gezien (Cabaret, Hair, Fame, The Wizz, Miss Saigon, Mamma Mia) en over het algemeen kom ik tijdens de voorstelling tot de conclusie dat het nu maar eens afgelopen moet zijn. Nu ga ik ècht niet meer. Want eigenlijk vind ik het maar niks. Waar je ook zit in de zaal: het geluid is altijd te schel. Hoe goed de artiesten ook articuleren: de teksten zijn altijd onverstaanbaar. En hoe bedreven de tekstschrijvers ook zijn: de verhaallijnen kunnen zo gejat zijn van de eerste de beste schoolmusical. Vanavond in de zaal bij We Will Rock You bekroop mij datzelfde gevoel. En toch… was ik na afloop enthousiast aan het meeklappen en blèren met Bohemian Rapsody. Want al was het dan geen Freddy Mercury die daar in het Beatrixtheater op het podium stond, de muziek stond wel als een huis! En al zong David Bowie hier niet mee met Under Pressure, aan de binnenkant van mijn ogen zag ik zijn geblondeerde lok. En al wist ik zeker dat deze gitaarsolo niet van Brian May was, ik ging erin mee. En ik verheugde me op mijn thuiskomst. Want het leukste aan dit soort musicals is, dat je zo’n zin krijgt in het origineel. Daarom snel de Greatest Hits van Queen opgezet. En me alvast verkneukeld bij de gedachte aan Ziggy Stardust, the musical!