Mijn jongste zoon is net zes jaar geworden. Het is een lieve, makkelijke jongen, maar…noem hem geen baby of kleuter. Want dan gaat hij helemaal uit zijn dak. Grappig, hoe je, als je klein bent alleen maar groot wilt zijn. Zo snel mogelijk op peutergym, naar school, op voetbal, zelf naar huis lopen. Zelluf doen is een gevleugelde uitspraak voor kinderen. Groot worden, naar de middelbare school, zelf naar de bioscoop, brommer rijden, drinken, rijbewijs halen. Het kan allemaal niet snel genoeg.
Op een gegeven moment houdt dat op. Dan ben je er wel weer klaar mee, dat je alles zelf moet uitzoeken, zelf je potje moet koken, zelf allerlei moeilijke en minder moeilijke beslissingen nemen. Tenminste…zo voel ik dat zelf. En te zien aan het groeiende aantal mensen die coaches of therapeuten in de arm nemen sta ik daar niet alleen in. Ze zeggen wel dat kinderen regels en grenzen nodig hebben, maar volwassen kunnen ook best baat hebben bij een strenge blik of corrigerende tik. En dan wordt je zo oud als mijn schoonmoeder en merk je dat je weer steeds meer hulp nodig hebt. In plaats van dat je er dan van geniet dat er weer voor je gezorgd wordt, baal je alleen maar dat je weer zo afhankelijk wordt. Hè, wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar!