Onverwacht afscheid

Ik ben inmiddels geen groentje meer op moedergebied, heb al het één en ander meegemaakt met de jongens, maar deze week hebben we alsnog een belangrijke mijlpaal bereikt: ons eerste sterfgeval onder het vee. En dat viel helemaal niet mee.

Twee poezen

Tot vorige week donderdag hadden we twee poezen. Eddy, een zwart-witte van 18 jaar, die nogal fel uit de hoek kan komen, maar inmiddels meer slaapt dan waakt. De jongens (en ik) zijn altijd een beetje voorzichtig met haar, vanwege haar nageltjes en haar opdringerigheid, maar we vinden haar toch ook wel lief genoeg om af en toe lekker te aaien. En Lizzy, 16 jaar, een schichtig beestje met een klein rond koppie en kort bont lijfje. Lizzy verstopt zich het liefst op zolder, vooral als er meer dan één persoon in huis is. Onze middelste zoon slaapt op zolder en Lizzy komt hem daar regelmatig opzoeken. Vooral als zoonlief boos of verdrietig is.

Leven of dood?

De laatste paar weken zoekt Lizzy steeds meer ons gezelschap. Ze was vroeger behoorlijk rond, maar is dat nu niet meer. Eigenlijk gaat ze steeds meer op een kitten lijken. Sinds vorig weekend miauwt ze opeens heel verontwaardigd naar ons en zakt ze soms ineens door haar achterpootjes. Een naar gezicht! Bovendien heb ik het idee dat ze bijna niet eet en drinkt.  Ik zie het somber in en maak een afspraak met de dierenarts. Voor ik wegga geef ik naar mijn jongens toe een waarschuwing af. Het gaat, geloof ik, niet zo goed met Lizzy. Ze is ook al heel oud. Misschien komt ze wel niet meer terug. De jongens reageren gelaten. En inderdaad, de dierenarts constateert allemaal kwalen en gebreken en onze lieve poes blijkt behoorlijk uitgedroogd te zijn.  Hij wil haar nog wel proberen op te lappen door haar een nachtje in de kliniek te laten blijven en haar aan een infuus te koppelen, maar geeft geen garantie voor langdurig herstel.  Op dat moment moet ik, die nog niet kan beslissen of het gewone of zilvervliesrijs moet worden, een beslissing nemen op leven en dood. Dat is best heftig. Ik spreek met de dierenarts af dat we de volgende avond met de poes terugkomen, zodat we er allemaal bij zijn als ze een spuitje krijgt.

Second opinion

Die avond vindt mijn zoon mij niet zo lief meer. En de dierenarts vertrouwt hij ook voor geen meter. Want de poes was helemaal niet ziek, totdat ik haar meenam naar de dierenkliniek. Hij eist dat er een andere dokter naar haar kijkt. En wel één die niet bij mij in het complot zit. Het wordt een lange, moeilijke woensdagnacht, waarin hij troost zoekt bij mijn man en ik verbannen word naar zijn bed op zolder. De volgende ochtend komt hij met blauwe wallen onder zijn ogen naar beneden. Nadat ik met zijn juf heb overlegd, zorgt zij ervoor dat hij op school alsnog een, naar omstandigheden, fijne dag heeft vol afleiding. ´s Avonds in de auto, onderweg naar de strop, miauwt de poes klagelijk, terwijl zoonlief hartverscheurend huilt bij de gedachte aan het naderende afscheid.

Crimineel

Op vrijdag mogen de jongens uitslapen vanwege een studiedag. Ik loop mijn wekelijkse rondje hard en sta even later, met mijn hardlooppak nog aan, als een crimineel na een afrekening, in de kou een gat te graven in de tuin. Zoonlief gooit vol overgave en in opperste concentratie het gat dicht en lijkt zich, een week later,  inmiddels met dit onrecht te hebben verzoend. Maar ik hoop opeens van harte dat Eddy het toch nog even vol blijft houden.