Wat een weekend! Twee topfilms, uit twee verschillende genres en verschillende tradities. Het is appels met peren vergelijken. Dat ga ik dus ook maar niet doen.
Eerst All Stars, Old Stars. In de eerste plaats vooral jeugdsentiment, met een superleuk nieuw liedje erbij (Je veux van Zaz http://www.youtube.com/watch?v=Tm88QAI8I5A&ob=av2e) en een nieuwe uitvoering van Hero’s anthem “Toen ik jou zag”. De clips uit de eerste film laten zien dat de acteurs een stuk ouder zijn geworden, en dus wij ook. Er is één die niet ouder gaat worden, en dat is natuurlijk Antonie Kamerling. Zijn overlijden is een terugkerend item in de film. Dit zorgt ervoor dat het een film is met niet alleen een hele vette lach, maar ook een dikke traan. Het gaat over de dood en de schijnbare zinloosheid van het leven. Wat een zwaar thema! Maar wat hebben we gelachen om Nederland – Duitsland in adamskostuum, om de auto van Peter (die er later is bijgekomen), de vrouw en het busje van Harry’s tuincentrum, Mark (die eigenlijk inwisselbaar is voor Martin Morero), de wat oudere fans van Paul, de agressie van crimineeltje Johnny en de chantagepoging van Bram. Geen hoogstaande cinema, wel een heerlijk feelgood filmpje over vriendschap, midlife crisis en voetbal, dat soms wel een heel serieus spelletje dreigt te gaan worden.
Voor Tintin, of “De avonturen van Kuifje, het geheim van de Eenhoorn” geldt dat feelgood eigenlijk ook wel een beetje. Geen denkfilm, maar wel avontuur op hoog niveau. Het begint al goed met een een prachtige inleiding. We krijgen de credits en de titels te zien in de vorm van een grafische samenvatting van de film, begeleid door het typerende bombast van John Williams. Door deze muziek en de handtekening van de regisseur (Stephen Spielburg) is de vergelijking met de Indiana Jones films snel gemaakt. En nergens komt dat duidelijker naar voren, dan in de sequentie waarin Kuifje een valk achtervolgt dwars door een Arabische stad. Die achtervolging deed me trouwens ook heel erg denken aan het begin van Aladdin.
Toen ik de trailer van Kuifje zag, vond ik de karakters er heel raar uit zien. Kuifje is heel realistisch, deze computercreatie zou zo door kunnen gaan voor een echt mens. Kapitein Haddock en Janssen en Janssen daarentegen zijn meer stripfiguren, maar zien er toch compleet anders dan in de strips. In de bioscoop had ik hier weinig last van, juist omdat het begin er zo realistisch uit ziet. Ik zal het plot: een hutspot van “Het geheim van de Eenhoorn”, “De krab met de gulden scharen” en “De schat van Scharlaken Rackham” verder niet verklappen. De film ziet er in 3D prachtig uit. Het verhaal is in de film net even wat gemakkelijker te volgen dan in de stripboeken. Dat ligt voor een groot deel aan mij, want ik las de helft van de tekst vroeger niet (veel te veel en ingewikkeld, vond ik). Ik vond het een heerlijke film voor een druilerige zondagmorgen.