De beste blogberichten zijn persoonlijk en leesbaar. Bij het lezen van welke tekst dan ook neemt mijn beroepsdeformatie het altijd even over. Of het nu om een roman gaat of een tekst op een melkpak, mijn oog valt direct op de spel-, stijl- en typefouten. Daarnaast heb ik de neiging om gelijk te denken: hoe zou ik het opschrijven? Hoe kan dit leesbaarder, duidelijker, overtuigender? Dit is soms onhandig en betweterig, maar in mijn werk natuurlijk wel prettig. Toch moet ook bij het professioneel redigeren van teksten de rode pen soms even wachten.
Persoonlijke schrijfstijl
Vooral als ik een blogbericht voor iemand anders nakijk, moet ik de neiging om te strepen en te verbeteren in eerste instantie onderdrukken. Want bij zo’n tekst draait het niet om mij, maar om de schrijver van het stuk. Een blogbericht is persoonlijker dan een andere tekst op een website. De schrijfstijl hoort bij de schrijver en het is niet de bedoeling dat ik die zo sterk verander, dat mijn opdrachtgever zich er niet meer in herkent.
Het verhaal
Het redigeren werkt op verschillende niveaus. Het eerste niveau is de inhoud van de tekst. Waar gaat dit verhaal over? Heeft het een kop en een staart en hoe zijn de verschillende alinea’s onderling verbonden? De zinnen die ik niet direct begrijp, onderstreep ik. Ik maak aantekeningen in de marge, probeer het onderwerp van iedere alinea in een zin of zinsdeel te vangen. En ja, dat gebeurt met pen en papier: ik moet een tekst altijd printen voor ik hem goed kan lezen en corrigeren.
Smaak
Vervolgens kijk ik naar de schrijfstijl. Is deze aantrekkelijk voor lezers? En duidelijk? Soms is het een kwestie van smaak. Dan is het niet aan mij om de stijl aan te passen. Ik ken mijn opdrachtgever en kan daarom goed beoordelen of de stijl past bij de schrijver. Dat is het belangrijkste criterium. Ik probeer me in te leven, zodat ik in dezelfde stijl kan corrigeren.
Andere focus
Vervolgens concentreer ik me op microniveau, op de spel- en type- en taalfouten. Het is het eerste waar mensen aan denken als ze me een tekst ter correctie geven, maar in mijn beleving dus niet het allerbelangrijkste. Mijn focus ligt vooral op de leesbaarheid van het verhaal en de weerspiegeling van de schrijver erin.
Want uiteindelijk moet zo’n persoonlijk blogbericht toch echt het verhaal van de schrijver blijven en niet dat van de eindredacteur.