Vorige week ben ik naar de grote Oscar winnaar: No Country for Old Men geweest. Ik zal ’t eerlijk bekennen… tot driekwart van de film vond ik ‘m briljant 
. Prachtige beelden, mooie personages, leuke wendingen etc. etc. Maar toen… ja, dat ga ik niet verklappen, want misschien ga je nog… Het heeft mij wel gesterkt in ’t idee dat ik vooral films wil schrijven die hoop geven, een happy ending, dus. (Citaat in de titel is trouwens van Joe jackson, maar dat wist je vast wel…) Al komt er nog zoveel ellende op je pad, altijd hoop blijven houden op een goede afloop. Prachtig hoe Desmond Tutu dat ook, against all odds, uitstraalde in een interview in Wintergasten. Het komt altijd goed. Misschien niet op de manier die je verwachtte of hoopte, maar uiteindelijk…komt ’t altijd goed.
. Prachtige beelden, mooie personages, leuke wendingen etc. etc. Maar toen… ja, dat ga ik niet verklappen, want misschien ga je nog… Het heeft mij wel gesterkt in ’t idee dat ik vooral films wil schrijven die hoop geven, een happy ending, dus. (Citaat in de titel is trouwens van Joe jackson, maar dat wist je vast wel…) Al komt er nog zoveel ellende op je pad, altijd hoop blijven houden op een goede afloop. Prachtig hoe Desmond Tutu dat ook, against all odds, uitstraalde in een interview in Wintergasten. Het komt altijd goed. Misschien niet op de manier die je verwachtte of hoopte, maar uiteindelijk…komt ’t altijd goed.Ik ben nu volop aan ’t nadenken over mijn eindscript. Voorlopig heb ik me aan de veilige kant begeven: een romantische comedy over een boer en een zakenvrouw.
Maar nu ik opeens van alle kanten weer hoor over kindermishandeling (verhaal van A’rie, stukken in de krant over weer een “familiedrama” (belachelijke naam trouwens), uitnodiging voor Hyves NoKidding) of ander kinderleed (overlijden van de 7 jarige dochter van een nicht van me) begin ik toch weer te twijfelen. Een kinderfilm zou ik ook fantastisch vinden. Maar eigenlijk durf ik die echt diepe onderwerpen gewoon nog niet aan. Nu probeer ik in het verhaal van de boer en de zakenvrouw ook wel wat diepgang te leggen: boer is weduwnaar, zakenvrouw handelt in spirituele zaken, maar eigenlijk zoek ik wel naar een vorm waarin ik mijn fascinatie met de enorme verantwoordelijkheid die je krijgt op het moment dat je kinderen krijgt kan gieten. Gelukkig heb ik nog een paar maanden de tijd om de boel uit te werken en fijn te slijpen. Want…dat is dan wel weer een beetje dom, maar dit afstudeerwerk moet natuurlijk wel al direct een meesterwerk worden…
Maar nu ik opeens van alle kanten weer hoor over kindermishandeling (verhaal van A’rie, stukken in de krant over weer een “familiedrama” (belachelijke naam trouwens), uitnodiging voor Hyves NoKidding) of ander kinderleed (overlijden van de 7 jarige dochter van een nicht van me) begin ik toch weer te twijfelen. Een kinderfilm zou ik ook fantastisch vinden. Maar eigenlijk durf ik die echt diepe onderwerpen gewoon nog niet aan. Nu probeer ik in het verhaal van de boer en de zakenvrouw ook wel wat diepgang te leggen: boer is weduwnaar, zakenvrouw handelt in spirituele zaken, maar eigenlijk zoek ik wel naar een vorm waarin ik mijn fascinatie met de enorme verantwoordelijkheid die je krijgt op het moment dat je kinderen krijgt kan gieten. Gelukkig heb ik nog een paar maanden de tijd om de boel uit te werken en fijn te slijpen. Want…dat is dan wel weer een beetje dom, maar dit afstudeerwerk moet natuurlijk wel al direct een meesterwerk worden…Volgens het werkboek van de Secret zit ik trouwens wel op een succes frequentie op het moment en zo voelt ’t ook wel (al ben ik nu, na de eerste Voorjaarsvakantiedag met tuinieren en ramen zemen en kinderen vermaken wel een beetje erg moe…)
Welterusten! Jopie
Welterusten! Jopie