Transmediaal: geen middel wordt geschuwd

Verhalen vertellen (of storytelling) doe je tegenwoordig natuurlijk  multimediaal, transmediaal of e-cultural. Allemaal mooie termen voor het feit dat je je boodschap via verschillende kanalen verspreid. Dat kan dan via t.v., website, postercampagne, social media etc. En let wel: je boodschap is dan wel elke keer hetzelfde, maar het verhaal waarin in je je boodschap verpakt, pas aan aan het gekozen medium. Als je de hippe termen achterwege laat, is ook direct duidelijk dat dit als principe in de marketing niets nieuws is, alleen de middelen veranderen.

In Therapie

Twee dagen geleden was ik aanwezig bij een bijeenkomst over transmedia voor scenaristen in het nieuwe Eye Filmmuseum in Amsterdam. Daar kregen we flitsende presentaties en trailers te zien van lopende of toekomstige dramaproducties die crossmediaal worden uitgevoerd. Een goed voorbeeld van zo’n productie, of liever project, is “In Therapie”. Deze dramaserie heeft twee seizoenen lang veel kijkers getrokken, zowel op t.v. als op website en social media. Ik heb zelf ook erg genoten van deze serie, niet in het minst omdat Peter Blok in het tweede seizoen zo’n prominente rol speelde.  Maar ik was een ouderwetse tv-kijker. Ik bezocht wel de website, maar alleen om gemiste afleveringen terug te kijken.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=OVM_X32qAh8]

Virtueel leven 24/7

Tijdens de bijeenkomst werd me duidelijk dat ik daardoor alleen het topje van de ijsberg heb gezien. Zo bleken alle hoofdpersonen (therapeuten en patiënten) een eigen leven te hebben geleid op internet. Met ieder een facebookpagina, compleet met (veel virtuele) vrienden en regelmatige updates op hun timeline, en een Twitteraccount, maar daarnaast kon je ze ook volgen op je smartphone. Met een app was het mogelijk om “hun” voicemailberichten af te luisteren en sms’jes te lezen. Zogenaamd real time, zodat volgers zich al een beeld konden vormen van de verloop van de volgende  therapiesessie.  Deze app was enorm populair. Denk daar eens goed over na. We zijn dus zo geïnteresseerd in de levens van  dramapersonages, dus: niet-bestaande personen, dat we zelfs 24/7 op de hoogte willen worden gehouden van hun doen en laten. (Ik schrijf “we”, maar dit gaat natuurlijk altijd over andere mensen dan jij en ik ;-)).

Relevante content

Het is een bizarre gedachte, maar ook bijzonder hoopgevend voor scenarioschrijvers. Want wie moet de content voor deze verschillende media gaan schrijven? Laten we dat over aan de producent of een redactie? Nee! Er is er maar één die alle karakters al door en door kent en weet hoe de personages communiceren: de scenarist! Werk aan de winkel, dus!

Zou jij zo’n app trouwens downloaden? Of heb je genoeg aan een uurtje fictie per week?