Weekendje Weg, vijf jaar later

Opeens had ik het. Op zondag 19 augustus 2018. Ik zat in de achtertuin te genieten van de iets koelere temperaturen van onze prachtige zomer en dacht: ‘Hoe zou het vijf jaar later met de vijf zussen zijn?’

Maandenlang al piekerde ik zo nu en dan over het onderwerp voor mijn tweede roman. In december 2017, na een paar dagen in mijn eentje in een stil, nogal luguber hotel, wist ik het: een thriller over een vrouw in een eng hotel. Ik probeerde wat, schreef wat scènes in een schriftje en in Scrivener, maar het kwam maar niet echt van de grond. Ik dacht na over andere onderwerpen, creëerde nieuwe hoofdpersonen, verzon bijzonder locaties en conflicten, maar het bleef niet echt beklijven. Als ik ‘moest’ schreef ik en dacht ik na, maar op andere momenten was er geen nieuw verhaal.

Voor de fans

Ik baalde ervan. Weekendje Weg heeft trouwe fans en ik wil ze graag een nieuw boek geven, maar het lukte niet. Ik kon me na een tijdje al niet meer voorstellen dat ik Weekendje Weg echt geschreven had. Dat ik er jaren door geboeid was geweest. Dat het verhaal me niet had losgelaten tot het af was. Maar dat was voor die brainwave kreeg. De nacht die er op volgde, kon ik niet in slaap komen. Ik ging uit bed en krabbelde wat aantekeningen in een dummy, omdat ik bang was dat ik ze anders zou vergeten. Ik ging terug naar bed, sliep even, maar werd al snel weer wakker. De zussen bleven in mijn hoofd rondspoken. Sterker nog: ze spraken tegen elkaar en hielden me zo wakker. Er zat niets anders op: ik zette mijn  laptop op schoot en begon de eerste dialoogscène uit te schrijven. Daarna kon ik weer rustig inslapen.

Gelukkig was dit geen terugkerend ritueel (ik ga heel slecht op gebroken nachten), maar ik moet ervoor waken dat ik wel aandacht blijf houden voor de zussen. Het is vijf jaar later. Ze zijn er nog. Ze hebben me allemaal weer een verhaal te vertellen. Ik ga het vol goede moed noteren. Jullie horen van me!