Dat is bizar.
Bij de tennisvereniging steken ze vanavond vuurwerk af, vanwege de opening van het nieuwe clubgebouw. Prompt overvalt mij een innerlijke noodzaak om melancholisch terug te kijken. Is dat nu wat ze het Pavlov effect noemen? Zoals wanneer het water je in de mond staat bij de gedachte aan chocolade. Zoals wanneer het zweet je uitbreekt bij het horen van een zomerhit?
Punt is wel dat ik mezelf ineens in het zonnetje bij het zwembad zie zitten. Wachtend tot de zwemles weer voorbij is en de rest van het zaterdagprogramma kan worden afgedraaid. Het is echt nog geen jaar geleden dat dit de realiteit was, maar het lijkt ver weg. Veel moeders die ik sprak, keken uit naar het moment dat alle zwemdiploma’s behaald waren, maar ik had dat helemaal niet. Soms is het gewoon fijn om een beetje structuur te hebben in je leven. En dat al zo’n 7 jaar lang. Ik mis het opeens.
Natuurlijk, die tijd wordt wel weer opgevuld en de koffie daar was ook niet alles en de zaterdagen dat ik er ’s morgens op het terras kon zitten zijn waarschijnlijk ook op twee handen te tellen, maar toch… Die tijd komt gewoon niet meer terug. In plaats daarvan sta ik wel of niet langs de lijn te kijken naar de verrichtingen van één van de drie voetbalteams waarin mijn zoons spelen. En zelfs dat is nu even voorbij. Het is zomerstop. De grasvelden zijn weer ingezaaid en worden volop gesproeid. Het is goed weer om rond te hangen langs de lijn, maar op de velden valt niets meer te zien en aan te moedigen: het voetbalseizoen is weer ten einde.
Vandaag heb ik voor het eerst op zaterdag even helemaal niets gedaan. Een verloren dag, hooguit een wasje op gehangen, zelfs niet naar het openingsfeest van de tennis. Maar dus wel toehoorder van het vuurwerk. Ik moet glimlachen. We gaan nog een lange rustige zomer tegemoet. Oud en nieuw is gelukkig nog heeel ver weg.